Martin De Wilde: kunstschilder - dichter - liedschrijver

Martin De Wilde werd geboren te Lokeren op 27 maart 1949. Hij was leerling in de Vrije Basisschool Oudenbos te Lokeren tot en met het vierde leerjaar en ging daarna naar het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren. Zijn diploma van onderwijzer behaalde hij aan de Bisschoppelijke Normaalschool in 1970. Na enkele tijdelijke opdrachten in Kruibeke en Overmere kon hij zijn onderwijsloopbaan definitief starten in het eerste leerjaar van de Vrije Basisschool Heilige Engelen te Lokeren. Hij verhuisde later naar de parochiale Heirbrugschool in Lokeren, op vraag van de directrice aldaar, en bleef er voor de rest van zijn carrière. Een hartinfarct zorgde ervoor dat hij tijdelijk geen les meer kon geven: 4 jaar lang was hij herstellend. Toch heeft hij lesgeven in het basisonderwijs nooit als 'werken' ervaren. Hij voelde zich nooit 'meester', altijd 'helper'. Hij kon qua werkgelegenheid toch een beetje vergelijken: in de vakantieperioden ging hij als student met een buitenfirma in Sidmar (nu Arcelor) werken, meestal dagen van 6 uur tot 18 uur, in soms ongezonde en/of ongunstige omstandigheden. Dat 'gemeester' of 'gejuffrouw' vond hij achterhaald. Indien het van hem had afgehangen dan had men alle leerkrachten met de voornaam aangesproken. Maar de tijd was daarvoor toen nog niet rijp.

In zijn jeugdjaren en ook daarna was hij heel sportief en speelde hij in diverse jeugdvoetbalploegen (o.a. Jeugdkring Beervelde, Zeveneken, Zaffelare,...) en in de eerste elftallen van SV Zaffelare en SK Beervelde waarmee hij tijdens het voetbalseizoen 1972-73 kampioen speelde. Na het kampioenenjaar werd hij door SV Zaffelare, dat ook de ambitie had om kampioen te spelen, voor het seizoen 1973-74 aangetrokken. En dat hij van voetbal iets kent getuigen zijn bedenkingen en voetbalanalysen die hij tegenwoordig geregeld neerschrijft op zijn facebook.

Hij speelde in de collegeploeg van Lokeren en ook in de Norma-ploeg van de Normaalschool en dat wil toch wat zeggen. Als dienstplichtige speelde hij zelfs in Bensberg met de kazerneploeg van Neheim de finale van de kazernevoetbalploegen van het Belgische Leger.

Over de muzikale capaciteiten van Martin De Wilde valt ook wel wat te zeggen. Al heeft hij nooit muziekschool of kunstacademie gevolgd. Blokfluiten (zonder kruisen) heeft hij zichzelf geleerd en als kind maakte hij zelf meerdere liedjes. In het Lokerse College mocht ('moest') hij eens voor een volle zaal op de blokfluit solo spelen, een compositie volledig op het gehoor, want een noot muziek kende hij toen niet. Zijn 'muzikaal hoogtepunt', volgens Martin, was het moment toen Sutterke in de klas éénmaal zijn 'Lied van mijn land' op de piano speelde. Martin hoorde ooit als KSA-er in Kasterlee dat mooie lied tijdens een stemmige openluchtviering. Subliem!

In zijn normaalschooltijd was Martin ook in het koor van Sutterken, maar, dixit Martin, dat was vermoedelijk meer als 'decoratief' element dan als goede zanger... of misschien omdat die zeer goedhartige mens wist of aanvoelde dat hij heel veel van muziek hield. En nu nog! Inderdaad, op muzikaal gebied is er geen genre dat hem niet aanspreekt. Martin kan genieten van Gregoriaanse gezangen, exotische muziek, popsongs,... tot operette- & operamuziek. Hij bezocht al meerdere keren 'The Night Of The Proms', de Golden Sixties, het Duits Schlagerfestival,... Live optredens van Fats Domino, Tina Turner, internationale en Belgische beatgroepen, Vlaamse zangers, kleinkunst. En natuurlijk is hij in het bezit van een niet gering aantal muziekcasettes, singles, lp's, cd's en muziek-dvd's.

Martin is niet alleen een passief muziekbeluisteraar, hij maakte zelf ook muzikale composities die meerdere keren 'live' werden gezongen. In 1988 nam hij met een door hem gecomponeerde en getekstdichte lied 'Vlaanderen Mijn Land' deel aan een compositiewedstrijd voor een nieuw Vlaams lied. Voor dit lied ontving hij van de organiserende 'Breydel en De Coninck Commissie' van Brugge een prachtige uitgave van het boek 'Breydel en De Coninck herdacht'. Zijn inzending was niet onopgemerkt gebleven. Dit gemakkelijk te zingen, mooiklinkend lied werd daarna meerdere keren bij feestelijke aangelegenheden gezongen. 

In 1987 verscheen zijn studie 'Van den vos Reynaerde'. Deze Reynaertstudie werd in meerdere edities van het tijdschrift 'Onder Den Toren' gepubliceerd. De studie bleef opzettelijk en doelbewust beperkt tot het weergeven van de ingekorte inhoud, van een naar stijl en inhoud korte bespreking van de cultuur-historische waarde van het dierenepos èn van de gebruikte namen in het dertiende-eeuwse dierenverhaal. Het was een publicatie zonder speculatieve veronderstellingen.

De belangrijkste taferelen uit dit dierenverhaal werden door Martin op rijm gezet; deze verzen werden eveneens door hem van muziek voorzien. Het resultaat van deze compositie van tekst en muziek was een nieuw Reynaertlied met als titel 'Over den vos Reynaerde'. Dat lied werd tweemaal in Lokeren ter ondersteuning van een openluchtmassaspel voor kinderen 'Van den vos Reynaerde' gezongen, een spektakel waarvoor Martin tevens een origineel slot had geschreven.

Voor het schoolfeest in 1987 zorgde hij ook voor tekst en melodie van 'Lied van den vos Reinaerde'.

Als verwoed lezer, hij is een echte 'boekenworm', bezit hij duizenden boeken, waaronder de quasi volledige collectie eerste drukken van de romans van Gerard Walschap, en de quasi complete verzameling eerste drukken van romans, dichtbundels en essays van Marnix Gijsen. Ook de eerste drukken van de vroegste werken van Louis Paul Boon.

En ja, Martin schrijft ook zelf. In de jaren '80 was zijn eerste dichtbundel klaar: 'Moruh Morea's gedichten', een dichtbundel met 25 'gedichten mèt inhoud' voor volwassenen die Martin een 'verrassende poesaka voor mijn culturele vrienden' noemde. In 1990 werden van deze bundel door middel van fotografische kopieën meerdere exemplaren gemaakt. Het gehanteerde fotografische procédé maakte het - qua inhoud - mogelijk om de lezer de gedichten, in de authentieke vorm zoals ze door de auteur werden gecreëerd, aan te bieden.

Meerdere van zijn gedichten werden in Daknam-Lokeren voorgedragen tijdens de tweejaarlijkse Reynaertvoordrachtwedstrijd (1987-2001), een gerenommeerde wedstrijd die in culturele kringen zeer werd gewaardeerd.

Een tweede dichtbundel met enkel gedichten voor kinderen is nog niet klaar voor publicatie. Martin poneerde al meerdere decennia geleden: "Niemand zit er op een dichtbundel van mij te wachten."

Als corrector leverde Martin een bijdrage aan de familieroman van de Lokerse dichter Anton Vlaskop (pseudoniem van Arthur Tettelin-Lerno -1931-2007): 'Emmaatje - Het verhaal van een leven', die in 2014, na het digitaliseren van de archiefteksten van de auteur, werd gepubliceerd.  

En dan moeten we het ook nog hebben over de schildersactiviteiten van Martin De Wilde.

In 1981 liet hij zich verleiden om deel te nemen aan de Reinaertprijs in Lochristi, een schilderijenwedstrijd, georganiseerd door het Willemsfonds, waaraan 41 kunstenaars deelnamen. De publieke opkomst voor deze tentoonstelling was ongekend groot. Iedere bezoeker mocht een voorkeurstem uitbrengen. Met zowat duizend stemmen behaalde Martin er de 'Prijs van het Publiek' met zijn werk 'Blesse wacht op stal', een olieverfschilderij op fijn linnen, korrel 8 met afmetingen 70 cm/100 cm. De culturele uitstraling van deze schilderswedstrijd, en voor Martin het winnen van deze begeerde 'publieksprijs', was enorm groot, tot ver buiten Lochristi. Voor Martin betekende dit een gewaardeerde doorstart voor een productieve olieverfschilderijencarrière.

In augustus 1981, iets meer dan een maand na zijn 'publieksprijs' in Lochristi, verzorgde hij, samen met kunstenares Myriane Matthys en op vraag van schooldirecteur Omer Smet van de Vrije Basisschool Oudenbos in Lokeren, zijn eerste olieverfschilderijententoonstelling in de gang naast het klaslokaal waar hij een dertigtal jaren voordien als kleuter had vertoefd. Deze expositie is voor Martin nog steeds een heel aangename herinnering. Hij mocht er ervaren dat een positieve respons van een kunstminnend publiek heel veel voldoening schenkt. 

In 1982 behaalde hij de tweede prijs in Lochristi en er kwam een tentoonstelling in Lokeren. Dat jaar ontwierp hij ook voor de ruitervereniging Zuilderuiters in Zaffelare een nieuwe standaard. Zijn ontwerp: op de voorzijde 'Paardenkop gevat in hoefijzer', op de keerzijde: 'Het Wapen van Zaffelare' werd in Antwerpen vakkundig geborduurd. De wijding van deze nieuwe standaard gebeurde in aanwezigheid van zo'n 2500 toeschouwers tijdens een LVB-ruitertornooi waaraan 840 ruiters deelnamen.

In 1982 volgde nog een deelname aan een groepstentoonstelling in Zelzate waar o.a. Jean Relst, Lode De Pauw en Frans Wuytack met hun werk aanwezig waren.

In 1983 won Martin De Wilde voor de tweede maal de 'Prijs van het Publiek' van de 'Reinaertprijs voor Beeldende Kunsten' te Lochristi. Dit werd weer uitgebreid beschreven in de kranten. 'Gazet van Antwerpen' blokletterde over vier kolommen: 'Martin De Wilde uit Zaffelare voor de 2e maal gelauwerd met Reinaertprijs'. 

Voor de artistieke bedrijvigheid van Martin is het tweemaal winnen van de 'Prijs van het Publiek' van de Reinaertwedstrijd onmiskenbaar van heel groot belang geweest. Hij ontving bij deze gelegenheid een schrijven met felicitaties van André Denys, volksvertegenwoordiger en later gouverneur van Oost-Vlaanderen. Het is slechts één van de vele 'Bekende Vlamingen' die hem feliciteerden met deze prijs. Het is louter toeval dat het grootste olieverfschilderij dat Martin ooit maakte (1 m/1,10 m op fijn linnen, korrel 8) 'De Bosdamvijver in het Provinciaal Domein Wachtebeke' vele jaren in een (ondertussen verdwenen) huisje in het Provinciaal Domein heeft gehangen.

In 1985 nam Martin deel aan een 'scheppingsdag in de Antwerpse haven', een nationale wedstrijd waaraan heel veel kunstenaars deelnamen om ter plaatse een schilderwerk te maken. Martin slaagde er in om die dag twee werken te 'maken'. Eén van de werken (wat Martin minst geslaagd vond) werd door de jury bekroond om opgenomen te worden in een 'reizende tentoonstelling door gans het land met als titel: 'Kunst i/d Antwerpse haven'. In het hotel Novotel te Antwerpen werd met de geselecteerde werken een tentoonstelling georganiseerd. Volgens diverse krantenartikels was er veel kwaliteit en genoot de hoogstaande tentoonstelling veel bijval, waardering en succes. De wedstrijd werd nog opgewaardeerd door een schriftelijke waardering die de bekroonden mochten ontvangen van de toenmalige minister van Cultuur Karel Poma.

Datzelfde jaar, 1985, kreeg Martin de vleiende, ego-strelende invitatie van dhr. Hugo Van Rostenberghe van de Reinaertkring van Daknam om aldaar, gedurende de meifeesten van 1986, met zijn olieverfschilderijen te exposeren. De invitatie werd afgewimpeld. Hetzelfde gebeurde nogmaals dat jaar toen dhr. Herman Magerman (onderwijzer, in 1960 gediplomeerd in de Bisschoppelijke Normaalschool), toenmalige schepen van Cultuur van de stad Lokeren, het Cultureel Centrum als expositieruimte aanbood. Martin was gevleid met het voorstel, maar slaagde er in om het aanbod 'hoffelijk' af te wimpelen. Martin had geen behoefte om tentoonstellingen te verzorgen. Eén van zijn uitspraken is immers: "Het is niet omdat ik 'in Parijs of in Berlijn' of 'her en der' zou exposeren dat mijn schilderijen er beter zouden door worden!"

In 1987 was er in Lochristi de 'Reinaerttentoonstelling van de Laureaten 1981-1986'. Als winnaar van de 'Prijs van het Publiek' in 1981 en 1983 van deze Reinaertwedstrijd voor Beeldende Kunsten, kon hij de invitatie onmogelijk naast zich neerleggen. Een prachtige, drukbezochte tentoonstelling die Martin weer heel wat voldoening en waardering heeft geschonken.

In 1988 promootte de toenmalige minister van Cultuur, Patrick De Wael, de Gentse 'Chambres D'amis'. In dat kader ging Martin in op de uitnodiging om zijn olieverfschilderijen ter beschikking te stellen voor de tentoonstelling 'Kunst van Hier'. Van deze expositie verscheen er een fotoreportage met een kort verslag in het tijdschrift 'De Koerier' van de Federatie Vlaamse Kringen (jg 6, nr 4, november 1988).

In 1990 reageerde Martin ook positief op de invitatie van het Rodenbachfonds in Lede om met een tiental kunstenaars aan een reizende tentoonstelling mee te werken. Eén van de uitgenodigde kunstenaars was o.a. Firmin De Vos, ontwerper van reeksen gestileerde Reinaertsculpturen en ook van de Reinaertsculptuur die vóór de kerk te Lochristi te zien is.

Martin De Wilde heeft met zijn werken heel wat mensen blij gemaakt en dat is iets wat hij als 'verdienstelijk' aanvoelt en daarover is hij niet fier of trots maar wel tevreden, blij en dankbaar. 

Bekijk hier enkele schilderwerken van Martin De Wilde.

Nog enkele 'normaalschoolherinneringen' van Martin De Wilde...

- Sutterke noemde mij altijd 'Maarten', natuurlijk was 'Martin' te Frans!

- Als dienstplichtige kreeg ik van Ignace De Sutter een door mij zeer gewaardeerd antwoord op een schrijven van mij,... brief die ik nog altijd bewaar.

- Frans Bossaert was een 'levenskunstenaar' las ik ooit... Die ingoede mens kon véél beter (en veel rapper) tekenen dan ikzelf, maar zijn 'epures' vond ik erg moeilijk... daar snapte ik niet al te veel van...

- Leraar geschiedenis (een Limburger), (toffe, brave) Tachelet is ooit 'gaan lopen' met een kleine pentekening van mij.