Victor Meganck
Victor Meganck werd geboren te Sint-Niklaas op 21 december 1900. Hij behaalde het diploma van onderwijzer aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas in 1921 na een vijfjarige opleiding (vanaf 27.11.1916).
In 1929 behaalde hij te Gent het Diploma Hoger Opvoedkundige Studiën (DHOS).
Tot 1930 was hij onderwijzer aan het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren en daarna aan de Rijksmiddelbare jongensschool te Sint-Niklaas.
1936-37 Onderwijzend personeel Kon. Atheneum
Onderwijzend personeel College Lokeren
Vanaf 1 september 1959 werd hij secretaris aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas.
Op 5 juli 1973 is hij overleden.
In memoriam
Op donderdag 5 juli 1973 overleed de Heer Victor Michael Meganck, in leven secretaris aan de Bisschoppelijke Normaalschool.
Het is passend deze plichtgsgetrouwe, eenvoudige en toegewijde mens te gedenken.
Hij werd geboren te Sint-Niklaas op 21 december 1900. Hij studeerde aan de Bisschoppelijke Normaalschool en behaalde er het diploma van onderwijzer op het eind van het schooljaar 1921. In 1929 behaalde hij te Gent het diploma van Hoger Opvoedkundige Studiën (DHOS).
Tot 1930 was hij onderwijzer aan de lagere afdeling van het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren en daarna aan de Rijksmiddelbare Jongensschool te Sint-Niklaas. Vanaf 1 september 1959 werd hij secretaris van de Bisschoppelijke Normaalschool. Het laatste jaar had zijn ziekte hem verhinderd nog dagelijks naar de school te komen.
Tot vóór zijn ziekte stapte hij elke morgen, stipt op het zelfde uur aan de Kasteelstraat de school binnen. Hij groette met passende vriendelijkheid elke collega of wie hij ook in de gang tegenkwam, nam plaats achter zijn bureau en toog aan het werk. Hij heeft er al die jaren lang boeken en lijsten volgeschreven. Wie hem ondertussen een vraag stelde, kreeg een antwoord, wie een dienst vroeg werd onmiddellijk geholpen.
Even onopvallend als hij gekomen was, verdween hij na zijn taak. Dat is ongeveer het beeld van Victor Meganck, voor wie weinig gelegenheid kreeg hem dieper te leren kennen. Men had respect voor hem; zijn ouderdom, zijn omgang en correcte houding dwongen eerbied af. De levenservaring had hem tegenover mensen gereserveerd gemaakt en zelf nam hij weinig initiatieven om vele mensen te benaderen.
Wie echter de kans had wat meer van nabij met hem om te gaan en zijn dagelijks leven in school van dichtbij meeleefde, kon geregeld de ware Victor Meganck ontdekken. Dan ontdekte men dat hij een mens was met gezonde realiteitszin, een gelovige zonder franjes die niet meedeed met de kitch van sommige vernieuwingen, een man van groot dienstbetoon, een plichtsbewust mens die zijn rechtmatige fierheid en grootheid niet voor elkeen tentoonspreidde. Soms was hij zelfs een spuiter, een man vol levenslust die oprecht kon genieten van een glas bier, een voetbalwedstrijd op TV, van een prachtig boek en van klassieke muziek; een man die in kleine groep hartelijk kon lachen en vertellen, iemand die van het leven hield en graag enkele mensen rondom zich had.
Hij had ook geregeld contact met studenten en wellicht heeft hij op velen ongemerkt een grote invloed uitgeoefend. Hij kon vaderlijk streng zijn voor hen, indien zij op het secretariaat verschenen zonder stijl of zonder de nodige wellevendheid. Bij gelegenheid hield hij toezicht in de studiezaal en dan kon hij jongens die slecht werkten of minder goede uitslagen behaalden, ernstig aanspreken, hen wat moed geven of hen ernstig vermanen. In de vakantie ontving hij graag ouders die hun jongens kwamen laten inschrijven. Zijn gesprekken met hen duurden lang en waren vol bezorgdheid over de toekomst van deze nieuwe student. Hij overtuigde de mensen van de waarde van de school en plaatste de kwaliteiten van zijn collega's leraars in het daglicht. Wie Mr. Meganck in de spreekzaal kreeg mocht ervan overtuigd zijn dat hij uiteindelijk inschreef, ook al zou er oorspronkelijk nog wat aarzeling geweest zijn en kwam men zogezegd alleen maar eens op informatie.
Zo is Victor Meganck aan ons voorbij gegaan en heeft hij hier geleefd. Hoewel wij wisten dat hij ernstig ziek was, kwam zijn overlijden voor de meeste collega's toch nog onverwacht. Velen stelden er prijs op bij zijn begrafenis op 11 juli aanwezig te zijn. Samen met de pastoor van zijn parochie hebben enkele priesters van het huis de eucharistieviering opgedragen en hem uitgeleide gedaan. Hij rust in de vrede van de Heer en in onze gedachten zal hij nog dikwijls bij ons zijn. Wij bewaren aan hem de beste herinneringen.
(GS in 'Kasteelgalm',herfst 1973)