Overlijden Willy Gommeren
Op 28 agustus 2020 overleed in AZ Klina te Brasschaat Willy Gommeren. Hij werd geboren te Essen op 4 augustus 1949. Hij behaalde het diploma van onderwijzer aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas in 1969. Hij speelde als volleyballer vanaf 1969 bij de topclub Brabo Antwerpen. Later speelde hij ook in Nederland bij Dordrecht en Breda. Vanaf 1969, speelde hij, in 11 jaar, 215 keer voor de Belgische volleybalploeg waarvan de laatste vijf jaar als kapitein. Hij kreeg de bijnaam 'Il Martello del Belgio'.
De uitvaartdienst heeft plaats in de parochiekerk van Sint-Vincentius à Paulo te Essen - Horendonk op zaterdag 5 september 2020 om 14.00 uur.
In memoriam
Geschreven door Cis Claessens, net zoals Willy Gommeren, ook Essenaar en oud-onderwijzer, volleyballer en clubgenoot van Willy, en beste vriend van Willy Gommeren.
"WILLY GOMMEREN ... volleyballer"
Zo staat het op zijn rouwbrief ... volleyballer....
Aan de ene kant vat het heel precies samen waar Willy tussen 1965 en 1995 (en zelfs later) voor stond. Zijn hele jonge leven stond in het teken van de volleybalsport: als jonge, beginnende volleyballer en secretaris van Dosko Essen, in de schoolploeg van de normaalschool, bij Rapid Sint-Niklaas (zijn springplank naar het nationale en internationale volleybal), bij Brabo VC en bij de nationale volleybalploeg. In een wat later stadium ook bij de Nederlandse clubs Brevoc (Breda) en Dordrecht. Ook na zijn actieve loopbaan bleef het volleybal een voorname rol spelen: als co-commentator volleybal (zoals José De Cauwer nu ivm wielrennen) bij de toenmalige BRT, als organisator van volleybaltornooien en als verdeler van volleyballen ....
Aan de andere kant is het een understatement van jewelste. Het had minstens TOPvolleyballer moeten zijn; je wordt niet voor niks een paar keer uitgeroepen tot beste speler op een West-Europees kampioenschap!
Maar het tekent wel de mens Willy Gommeren en de hele familie: best wel trots op wat hij bereikt heeft, maar geenszins daarmee te koop lopen. Ik herinner me nog de "proclamatie" na het eerste jaar competitie in het katholiek sportverbond (1968). We hadden toen 8 ploegen in competitie, zowel gewestelijk als provinciaal, zowel kadetten, dames als heren. Dosko speelde het klaar om die competitie af te werken zonder boetes, zelfs zonder ook maar één negatieve opmerking. De secretaris (Willy dus) werd op het podium gevraagd om de trofee van de Fair Play in ontvangst te nemen, maar Willy vond dat ik, als dienstdoende secretaris, die eer moest krijgen (Willy had dat jaar te veel andere zaken aan zijn hoofd én was nog op internaat)
Zijn grote gestalte heeft hem in de richting van het volleybal gedreven. Zijn 1,92 meter was voor hem in het "normale" leven eerder een handicap ... als hij bij ons binnenkwam moest hij zich altijd even bukken en werd de hele deuropening gevuld. Maar het was meteen ook zijn grootste troef bij het volleyballen. Als we daarbij zijn lange armen én zijn grote sprongkracht optellen, dan hadden we dus van bij het begin een groot volleyballer in wording.
15 Cis Claessens, 5 Willy GommerenWe begonnen samen op "den armenakker", op een eigen aangelegd terrein waar we eerst met zijn allen de puinen en graszoden hadden gerooid en piepschuim platen hadden ingegraven als lijnen.
Vanaf het seizoen 1966-1967 werden de volleybalclubs uit nationale afdelingen (Belgische Volleybalbond) verplicht om met een reserveteam in competitie te gaan. Aangezien Rapid Sint-Niklaas in de turnzaal van de normaalschool trainde, werden we ook daar ingeschakeld: we werden niet alleen meteen "de schoolploeg", maar kregen ook training op hoger niveau.
Een jaartje later speelde Willy reeds in het eerste team én kwam hij ook in het vizier van nog grotere clubs, zoals Brabo Antwerpen, dé ploeg van 't stad (o.a.150 wedstrijden op rij zonder nederlaag)
In datzelfde jaar 1968 deed Willy (als 19-jarige) ook zijn intrede bij de nationale ploeg. 1968 was ook het jaar van de Olympische Spelen in Mexico city. Volleybal stond toen, internationaal gezien, nog in zijn kinderschoenen. Aangezien België toen, als volleybalnatie, in de top tien stond van de wereld mochten ook onze volleyballers naar Mexico. Het Olympisch Comité betaalde reis en verblijf, de Belgische volleybalbond zorgde voor de sportieve uitrusting, maar ... de spelers moesten zelf hun kostuum betalen (nodig voor o.a. de ploegenvoorstelling op de openingsceremonie). Dat, plus het feit dat Willy in zijn laatste jaar Normaalschool zat, deden het thuisfront beslissen dat hij zou thuisblijven... "hij zou nog genoeg kansen krijgen".
Dat zou helaas nooit meer gebeuren. Vier jaar later was België als volleyballand teruggezakt en voorbijgestoken door andere landen en waren de kansen op deelname aan de Olympische Spelen voor onze volleyballers verkeken.
Maar Willy zou toch wel zijn deel van de wereld zien. Stages en tornooien in Israël, Japan en Zuid-Korea, Europese wedstrijden, enz...
Op één van die tornooien (FICEP-spelen in Gijon/Spanje 1969) mocht ik Willy vergezellen en waren we zelfs kamergenoten. Tijdens die wedstrijden (officieus Europees kampioenschap voor ploegen uit de katholieke sportbonden) hoorde ik vanop de reservebank de naam "Il martello" bij het publiek. Het bleek Italiaans te zijn (de hamer), een "eretitel" die Willy gekregen had op een Europees tornooi. En niet zomaar een bijnaam: hij kreeg die van Wilfried Meert (de latere organisator van de "Memorial Ivo Van Damme") die toen sportjournalist was bij Het Laatste Nieuws en Sport 70. Willy stond erom bekend dat hij de bal met een enorme kracht (soms 250 km/u) tegen de grond sloeg.
Ik herinner me de internationale wedstrijd in de Expo-hal in Deurne (nu afgebroken) waar Willy het met de nationale selectie opnam tegen Nederland (met o.a. Frank Constandse en dé Bram Vermeulen) en een andere legendarische wedstrijd tegen (toenmalig topland) Japan. De Belgen verloren de eerste twee sets, herpakten zich bijna miraculeus in set 3 en 4 en toen ... moesten we snel naar het station om onze laatste trein naar Essen nog te halen...
Na 5 jaar Brabo was daar zowat het vet van de soep... Willy kreeg aanbiedingen vanuit Madrid en Modena, maar koos voor 5 jaar Dordrecht. Zijn familie en "den Uil" waren belangrijker. Zo werd Willy de eerste Belgische volleyballer in buitenlandse dienst. Na Dordrecht volgde nog een periode van 7 jaar in Breda (Brevoc).
Willy speelde 215 keer voor de nationale ploeg en zag dus echt wel een stukje van de wereld: Japan, Mexico, Rusland, USA, Italië, Marokko, Zuid-Korea, Israël, Frankrijk, Engeland, Griekenland en zowat alle Oostbloklanden.
Het deed me dus een aantal jaren geleden ook écht pijn dat niet Willy Gommeren, maar Zuster Juliana, verkozen werd tot grootste Essenaar. Qua internationale uitstraling kon op dat moment echt niemand tippen aan Willy. Misschien ... als er ooit een nieuwe wijk verrijst op "den Uil" ... kan men dat goedmaken met een straat naar hem te vernoemen. De namen voor twee zijstraatjes zouden dan kunnen worden vernoemd naar bv Jef Van Gool (ex-rode duivel, avant-la-lettre) of Albert Claessens (ex-kampioen van België handboogschieten en stichter van Dosko vc) ... alhoewel ik eraan twijfel of ook maar één van de drie dat echt op prijs zou stellen!
Pijn deed het ook telkens als ik in het RVT Sint-Michaël Willy ging opzoeken en merkte dat hij steeds meer afhankelijk werd van hulp op alle gebied. Ik heb diep respect, niet alleen voor het personeel daar, maar zeker en vast ook voor diegenen die hem voordien thuis hebben verzorgd en bijgestaan tot het écht niet verder kon!
In elk geval is, was en blijft Willy voor mij nog steeds "de grootste Essenaar aller tijden".
Moge hij rusten in vrede en steeds in onze herinnering blijven als "een fijn mens"!
Lied van Bram Vermeulen (ook een volleyballer)
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.
Cis Claessens
Lees nog meer over Willy Gommeren: klik hier.