E.H. Eric Van Hulle

Naam: Eric Van Hulle

Geboortedatum: 11.02.1931

Geboorteplaats: Gent

Diplomajaar: 1950

Oefenschoolperiode: 01.09.1977 – 01.04.1981; tot 1984 ook schoolpastor

Functie in de oefenschool: klasitularis, taakleerkracht; schoolpastor

Loopbaan: pastoor benoemd van Temse-Velle op 01.07.1984

Pensioen: 01.04.1981

Overleden: 11.09.2003

Bij zijn aanslelling als pastoor te Temse-Velle op 26.08.1984

Waarschijnlijk vind je het, Eric, totaal overbodig en volkomen misplaatst dat je hier in het afscheidszonnetje wordt geplaatst. Wij vinden van niet. We weten dat je veeleer een man bent van de resolute daad dan een man van het onbesliste woord. En toch moet je - eventjes - op het schavotje om gedankt en vooral geluk-gewenst te worden.

Wie aan jou denkt, ziet meteen ook kinderen. Naar hen gaat in de eerste plaats je hart met een van genegenheid overlopende blijdschap. Tussen de vele stickers op zijn autoachterruit hangt er centraal een met rood hart: "Ein Herz für Kinder!" En dit hart drijft je naar tal van activiteiten: je gaat met het ene kind een nieuwe bril kopen; het andere, het zieke, bezoek je in dekliniek; je voert een achtergebleven kleine met je auto naar huis en loopt voor een ander een tehuis voor sociaal-gehandicapten binnen; hier hou je een Vietnamees kind ten doop, daar een baby van één van je oud-leerlingen; je viert - ontroerend en zelfs op TV - een eucharistie in een kring van kinderen, je houdt biechtvieringen, je animeert een vastenproject met kinderen, en als je - des Treibens müde - even uitgeblaast - ook dat doe je meesterlijk! - dan schilder je een kinderkop op doek...

Wat je zo uniek maakt, Eric, is je onuitputtelijke liefde en je vanzelfsprekende inzet voor kinderen: die doen je stralen en maken je zelfs tot een optimist voor je bundel kindervieringen die in boekvorm verschenen: "Laat de kinderen tot Mij komen". Jezus' voorliefde voor kinderen is ook de jouwe, en vooral die boodschap schijnt in je leven de drijfkracht te zijn.

Maar er is nog zoveel meer! De joviale collega, die ééns hij vertrouwen heeft gevonden, openbloeit in enthousiaste vriendschappelijkheid. Er is de zilverpoetsende en zwaar transpirerende bouwkampproost, de kleurrijke sneeuwklasaalmoezenier, die de langlauflatten schuwt.

En we vergeven je daarom ook veel, Eric. Je uit de diepten opborrelde zuchten die een eindloze moeheid zouden moeten illustreren, je niet altijd erg ontwikkelde zin voor stiptheid bij afspraken.

We nemen er graag bij dat je zo graag op Venetiaanse of andere terrasjes zit - wij ook trouwens -, dat je in een redenering meer je brede en warme fantasie volgt dan een koel functionerend verstand. En dat je de grote naam van Vlaanderen, die maar kleine plek, overal en met volle steun uitdraagt, bewonderen we eigenlijk.

We zijn gelukkig, Eric, dat we je als mens, als priester en als vriend hebben mogen meemaken in onze school. We danken je erom. Velen zullen je hier wellicht missen. Zeker die talrijke kinderen!

(ML in 'Kasteelgalm', herfst 1984)

In memoriam

Erik Van Hulle werd geboren in Gent op 11 februari 1931 als jongste van de drie kinderen (twee jongens, één meisje) van Cyriel, hulpapotheker, en Irma De Deyne.

Na de lagere school aan de parochiale Sint-Vincentiusschool te Gent volgde hij 1 jaar Latijnse aan het Sint-Lievenscollege in Gent en 1 jaar Moderne bij de Broeders van de Christelijke Scholen (Gent), waarna hij zijn studies voortzette aan de Normaalschool Sint-Thomas in Brussel. In 1950 behaalde hij zijn diploma van onderwijzer.

Na verscheidene interims vatte hij in februari 1951 zijn legerdienst (21 maanden) aan. Verbonden aan de gezondheidsdienst, was hij als specialist-operatieleider (assistent van de chirug) werkzaam in de militaire hospitalen van Brussel en (vooral) Keulen.

In september 1953 werd hij als onderwijzer vast benoemd aan de Parochiale School van Meulestede (Gent), waar zijn broer Willy priester-directeur was. Hij bleef er werkzaam tot 1976. Inmiddels had zijn belangstelling voor het priesterschap vaste vorm aangenomen. In 1971 was hij - op 40-jarige leeftijd - ingeschreven aan het C.P.R.L. (Centrum voor Priesteropleiding op Rijpere Leeftijd) in Antwerpen, een seminarie met weekendsysteem, dat de verdere uitoefening van het beroep toeliet. Op 27 augustus 1977 werd hij door mgr. Van Peteghem tot priester gewijd in de kathedraal van Gent.

Na ongeveer 25 jaar onderwijsactiviteit in Meulestede was hij van 1976 tot 1981 verbonden aan de lagere oefenschool van de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas als klastitularis, taakleerkracht en schoolpastor.

50 jaar oud, ging hij in 1981 met pensioen, met de specifieke bedoeling de schoolpastoraal te vervullen in 8 scholen in Sint-Niklaas. Als dusdanig was hij verantwoordelijk voor de eucharistievieringen, klasvieringen, contacten met personeel, klasbezoeken, ouderavonden, ontmoetingsdagen voor de zesde leerjaren, e.a.

In 1983 publiceerde hij een handboek voor de lagere school, met als titel 'Laat de kinderen tot mij komen'. Talrijke vrije scholen in het land voerden het werk in.

In 1983 en 1984 trok hij op bouwkamp naar Kastav (Joegoslavië) waar een kerkje werd gerenoveerd. Zijn hobby was schilderen. Hij was ook een verwoed supporter van K.A.A. Gent.

Op 1 juli 1984 benoemde mgr. Van Peteghem hem tot pastoor op Temse-Velle; hij werd plechtig aangesteld op zondag 26 augustus. 

Als zieleherder heeft E.H. Van Hulle geschiedenis geschreven. Zijn bezieling en uitstraling, zijn dynamiek en zin voor initiatief maakten van Velle een bijzonder levendige parochie met een grote eigenheid. De rasechte Gentenaar werd een authentieke Vellenaar.

E.H. Van Hulle bepaalde mede het gezicht van het huidige Velle. Hij was de stichter en bezieler van meerdere (bloeiende) werkgroepen, lag aan de basis van uiteenlopende succesrijke manifestaties en feestelijkheden, zorgde voor de renovatie van de kerk, de oprichting van een eigen Mariakapel ('t Lief Vrouwke van de Velle) in de Steendonkstraat, de plaatsing van het standbeeld van Reinaert de Vos... en was bovendien de pleitbezorger van meerdere realisaties die de hele Vellese gemeenschap ten goede kwamen (o.a. parking aan de kerk). Hij had ook oog voor geschiedenis, cultuur, ontwikkelinssamenwerking en folklore. Hij bezorgde de Velle een eigen bier (Velleneir)  en twee jenevers ('t Witteke en 't Citroentje van de Velle).

Bovenal was hij een Vlaming in hart en nieren.

Hij was bijzonder gehecht aan de Vlaamse tradities en cultuur en beleefde consequent zijn politieke overtuiging.

Pastoor Van Hulle was steeds een echte onderwijzer gebleven en dat was aan alles te merken, bijzonder in de liturgie, de catechese en de school- en jeugdpastoraal. Doorheen alle dagelijkse bezigheden van de wieg tot aan het graf gingen zijn zorg en aandacht vooral ook naar de gebouwen van de parochie en de school. Maar bijzonder de kerk lag hem zeer nauw aan het hart. Hij was de stuwende kracht achter wezenlijke realisaties als het plaatsen van het orgel (om de nodige fondsen te verzamelen vond het eerste mosselfeest op Velle plaats), het terugplaatsen en herschilderen van de heiligenbeelden, nieuwe glasramen (betaald door de Orde van de Mossel), het plaatsen van een beeld van Jan Kerk Daelman (ijveraar voor de bouw van de kerk), herstellen en schoonmaken van de kunstschatten, restauratie van de kruisweg.

Hij was ook de motor achter de viering van het 100-jarig bestaan van de kerk (23-25 augustus 2002). Zij omvatte een tentoonstelling, een (verkleed) Bal 1900, vuurwerk, volksvermaak, een jeugdfuif en - met als hoogtepunten - een academische zitting, de publicatie van een boek en - bovenal - de rechtstreekse uitzending van de jubelmis op VRT1. Het boek Sint-Jozefskerk Velle was van zijn hand. De succesrijke viering vormde de kroon op het werk van zijn jarenlange intense inzet.

E.H. Van Hulle heeft een bijzonder grote invloed gehad op de parochiegemeenschap van Velle. Op de academische zitting 100 jaar kerk Velle op 25 augustus 2002 verwoordde burgemeester Luc De Ryck de betekenis van de parochie en de inbreng van de pastoor als volgt: "De gemeenschap van Velle is vandaag meer dan ooit wat zij altijd al is geweest: een gemeenschap met een eigen persoonlijkheid, een eigen identiteit en een eigen dynamiek, een eigenzinnigheid (zowel aan elkaar geschreven als in één woord). De resultaten zijn de meest overtuigende bewijzen. Vooral de laatste 20 jaar is een indrukwekkend palmares bijeengewerkt. Ik wil daarom de hele parochiegemeenschap, met haar verscheidenheid aan organisaties, oprecht en van harte feliciteren. Zij zijn de motor die deze mooie en bloeiende parochie drijft en stuwt, en tilt op hoogten die men in kleinere en grotere gemeenschappen zelden met die intensiteit en bezieling - en met die resultaten aantreft.

In het bijzonder breng ik hulde aan E.H. Van Hulle. Zijn creativiteit, zijn dynamiek, zijn sociale bewogenheid, zijn gedrevenheid... hebben een diepe stempel gedrukt en hebben een verrijking betekend en verdieping gebracht van het geestelijke en het parochiale leven."

De jongste jaren kreeg E.H. Van Hulle in toenemende mate te kampen met gezondheidsproblemen. De waardering voor zijn persoon bleek o.a. uit het feit dat vrienden-parochianen hem bijstonden tot in zijn allerlaatste uren.

{gotop}

{gotop}