Emiel De Graef
Naam: Emiel De Graef
Geboortedatum: 25.11.1900
Geboorteplaats: Burcht
Diplomajaar: 1920
Oefenschoolperiode: 01.10.1929 tot 31.08.1963
Functie in de oefenschool: klastitularis in het 4e leerjaar
Loopbaan:
Van 24.09.1920 tot 15.09.1927 was hij onderwijzer aan de school van de Eerwaarde Broeders te Lokeren, gedurende een korte periode was hij verbonden aan de gemeentelijke jongensschool, Driekoningen Sint-Niklaas.
Pensioen: 01.09.1963
Overleden: 26.01.1979 te Sint-Niklaas
In memoriam
Om het leven van deze goede mens in enkele regels samen te vatten, kunnen we niets beters doen dan de woorden overnemen van zijn oudste zoon. Hij schreef op het doodsprentje:
Wat kunnen woorden nog?
Zij dragen niet de goedheid
zij schreeuwen niet de waarheid van de daken
zij tonen niet de liefde
zij stralen niet de schoonheid
van een hart dat sterk in het geloof
een leven richtte en aan alle leven zin gaf.
Zijn rustig voorbeeld was het vaste baken
en in zijn woorden klonk geen barst
vertroebelde geen schone schijn.
Zijn rug bleef recht, ook toen hem drukte
het vroege afscheid van een vrouw, een kind.
Hij wist de kunst van een eenvoudig leven
waarin al wat de handen raken met liefde
wordt bewogen en tot schoonheid bloeit:
zijn vrouw en kinderen, die van hem de gave
mochten krijgen dat hij in hen geloofde,
de kinderen in de klas, die hij correct en echt
de weg wees naar wat goed en schoon is,
de mensen rondom hem voor wie hij hulp was
luisterende vriend, aansporing en bezieler,
de aarde in zijn tuin die hij tot bloemen wekte
tot groente die naar groente smaakte.
Al heeft hij lang en veel geleefd
toch is hij nooit zo oud geworden
dat groot in hem de vraag niet leefde
de jonge drang steeds meer te weten
't begrijpen van een nieuwe tijd
een nieuwe jeugd met andere zeden
't plezier een ander goed te doen, blij te geven
de dankbaarheid voor wat hij kreeg van Hem
in wiens bestaan hij zijn betrouwen stelde.
Hem was de dood geen nachtelijke dief.
Hij had zijn koele handen lang verwacht
het ruisen van zijn naderen gehoord
de zijnen saambracht in zegen en gebed:
hij wist dat dit geen afscheid was.
Hij was een goede graaf:
wat hem vertrouwd was, heeft hij gaaf beschut
vermeerderd en verrijkt. (hdg)
Er zijn mensen die zeer opmerkelijk door het leven gaan en bij hun verdwijnen toch weinig sporen nalaten.
Er zijn ook mensen die door eenvoud en oprechtheid veeleer ongezien door het leven gaan en die na het op rust gaan voortdurend oriëntatiepunt blijven...
Zo was het leven van de overledene.
Hij kon afstand nemen en toch zo dichtbij blijven. Hij stond nergens op de voorgrond en toch was hij overal aanwezig om te helpen. Hij leefde eerder teruggetrokken samen met zijn vrouw en toch had hij een immer veruimende kijk op de wereld.
Zoveel herinneringen blijven levendig...
Misschien toch enkele ervan even opdiepen:
- Hij sloot zijn opvoedersloopbaan af, samen met zijn kinderen 'op de planken': einde 1962 speelde hij voor de ouders een toneeltje, en in groep was hij de meester. Zo onbevangen stond hij voor zijn jongens. Met veel humor en oneindig veel begrip.
- Na zijn pensionering kwam hij iedere maandag - ongevraagd maar zo erg verwacht - weer naar de school om zich dienstbaar te maken.
- Bij ieder bezoekje bij hem thuis - en hij verlangde ernaar - waren zo wat zijn laatste woorden: "Ik ben aan mijn eindronde begonnen...". Zo eenvoudig en ongecompliceerd was voor hem het leven en het sterven.
- Na zijn overlijden zegden zijn vrouw en zijn kinderen: "We kunnen echt niet bedroefd zijn. We zijn hem en God dankbaar. Niemand weet wat het betekent met zo een mens te hebben kunnen leven en opgroeien...".
Ook voor ons en wellicht ook voor allen die hem ontmoet hebben, was iedere ontmoeting een zegen.
Ook wij zijn hem en God dankbaar.
(Julien Dhont in 'Kasteelgalm', lente 1979)
{gotop}