E.H. Flor Hofmans

F Hofmans
Geboren te Lebbeke op 12.03.1925

Overleden te Baasrode op 03.01.1965 na een auto-ongeval in Lebbeke

Doctoraat in de theologie en licentiaat in de bijbelwetenschappen, behaald aan de Katholieke Universiteit te Leuven.

Op 16.04.1950 priesterwijding te Gent

Vanaf 29.08.1953 leraar aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas

Op 13.04.1956 benoemd als professor in Drongen, Sint-Paulusseminarie (filosofie)

Op 06.10.1961: hoogleraar aan de universiteit Santiago de Chili.

- Deken van de Faculteit van theologie aan de Katholieke Universiteit van Santiago de Chili

- Lid van de Theologische Commissie Vaticanum II

- Eén van de eerste leden van de Vlaamse Priesterfraterniteit Jesus Caritas, geïnspireerd door Charles de Foucould; (1960)

- in december 1961 samen met Rik Denissen oprichter van tijdschrift 'Jesus Caritas'

- medeoprichter van de groep Ita-I-Unidad

- schreef godsdiensthandboeken en talloze bijdragen in tijdschriften

Bij zijn afscheid aan de Normaalschool in 1956

Onder de leraars zowel als in de 'geestelijke wereld' ging het al weken van mond tot mond: professor Hofmans komt nog in het seminarie! En met een variante kunnen we nu zeggen 'vox cleri, vox Dei'.

Niemand op de normaalschool wenste het dat hij heenging, maar ieder... vreesde het. De laatste dag van de paasvakantie stond het zwart op wit in de krant: E.H. Hofmans werd benoemd tot professor aan het Sint-Paulusseminarie te Drongen. Amper drie jaar heeft de normaalschool van zijn invloed en werkkracht genoten. Met geestdrift, bezieling en mateloze ijver is hij aan het werk gegaan alsof zijn woontent voor goed te Sint-Niklaas opgeslagen was...

Twee jaar  hij de redactie van de Katholieke Schoolgids waargenomen en hoe?! Inhoud, vorm en taal en ook de administratie hebben er baat bij gevonden! Daarbuiten vond hij nog tijd voor de redactie van het proostenblad van de K.S.A. 'Floreat' voor geestelijke conferenties, vastensermoenen, voor de uitgave van een godsdiensthandboek M.O., het opmaken van lijvige godsdienstcursussen voor de normalisten. 'Brevi tempore...' ja, op korte tijd heeft hij hier veel gepresteerd.

De normaalschool en andere onderwijsinstellingen bezorgde hij een herziene uitgave van 'Gezamelijke gebeden' (en van flink vertaalde latijnse gezangen) die de internen bij hun godsdienstoefeningen nu gebruiken.

Als godsdienstleraar voor normalisten en regenten kan zijn verblijf slechts als een voorbijgaan worden beschouwd, maar dan toch niet zonder diep spoor te hebben nagelaten.

We begrijpen dan ook dat de bisschop het oog op hem gemunt had, wanneer de opleiding van toekomstige priesters een flinke professor vroeg. We zijn er zeker van dat zijn nieuw werktterrein hem zal aanlokken en dat hij met onverminderde priesterijver en inzet van zijn rijke talenten aan de opvoeding van de toekomstige klerus zal werken.

Het is de eerste maal in de geschiedenis van de Bisschoppelijke Normaalschool dat een van haar leraars tot seminarieprofessor gepromoveerd wordt. Maar we betwijfelen niet dat E.H. Hofmans hier een uitstekende stage heeft gedaan, en dat de onderwijzers en de regenten samen met de priesters zijn blijvende belangstelling zullen verdienen. Professor Hofmans, de gelukwensen van de Bisschoppelijke Normaalschool, van Overheid en oud-leerlingen vergezellen u! Wij danken u vooral om het goede zaad dat u te Sint-Niklaas hebt gestrooid.

(Kasteelgalm 1956, nr. 2)

Getuigenis

Ik heb het geluk gehad van les gekregen te hebben van deze uitzonderlijke man.
Van één van zijn boeken (Palestina) mocht ik het nazicht doen op taalfouten en “duidelijkheid”.
Na de normaalschool (promotiejaar 1958) bleef ik in contact met hem en ging hem zelf eens bezoeken in Lebbeke toen hij daar, voor een korte vakantie, bij zijn moeder logeerde. Hij was toen decaan aan de universiteit Santiago de Chili.
Ik moet dan de laatste geweest zijn, van zijn “normaalschoolbekenden”, die hem levend heeft mogen spreken want enkele dagen nadien had hij dat fatale ongeval met de auto.
Hubert De Smet (O1958)
f hofmans1

f hofmans2 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In memoriam

Zondag 3 januari van het nieuwe jaar 1965 verloor onze Normaalschool één van haar jonge oud-leraars, leraar godsdienst aan onze school tussen 1953 en 1956.

Geboren te Lebbeke op 12 maart 1925, kwam hij na zijn theologische studies aan de Katholieke Universiteit te Leuven voor een zeer korte tijd als leraar op onze school. Niettemin was dit voldoende voor leerlingen en mede-leraars om hem als een in-goed mens, een noeste werker en een heilig priester te leren kennen.

Na amper drie jaar werd hij door de bisschop geroepen om professor te worden in de afdeling Wijsbegeerte aan het Klein-Seminarie. Daar ook hebben vele jonge mensen in de voorbereiding tot het Priesterschap zijn veelzijdige talenten en gaven, maar vooral zijn vrome geest en zijn diepe godsdienstzin mogen ervaren.

Steeds bereid om zichzelf te geven zonder maat, heeft Flor Hofmans in 1961 een positief antwoord gegeven op de vraag vanuit Chili om een priester-theoloog die zich hoofdzakelijk zou bezig houden met de opleiding van de klerus in dat onmetelijke land van Zuid-Amerika. Wonderbaar snel heeft hij zich in dit vreemde land aangepast, fijngevoelig als hij was, wist hij zeer taktvol en delikaat met deze jonge mensen om te gaan. Hij werd één van de hunnen, waarop ze steeds konden vertrouwen en van wiens werk ze dan ook tenvolle konden ontvangen.

Wellicht hebben onze oud-leerlingen, die hem van naderbij hebben gekend, ook steeds getracht hem te volgen in zijn verschillende werkterreinen, in zijn menigvuldige publikaties en aktiviteiten in binnen- en buitenland; wellicht hebben ze ook wel af en toe aan hem teruggedacht in hun gebed voor de Kerk in Zuid-Amerika; zodat het velen diep heeft aangegrepen te horen of te lezen dat zondag 3 januari 1965 voor hem zo tragisch is geworden.

Eerwaarde Heer Hofmans, uw oud-leerlingen en uw vrienden hebben voor u gebeden, zoals gij het wellicht voor hen zeer veel hebt gedaan, want gij waart een man van gebed. Uw leven was gebed, en wij zijn u dankbaar voor uw edel voorbeeld. Meer dan voor u hebben we nog gebeden voor uw dierbare familie, die u zo vroegtijdig en onverwacht moest verliezen. Maar het meest van al bidden we voor uw geliefd Chili, dat nog zulke grote hoop op u had gesteld. Met dit gebed hopen we u het best onze innige dankbaarheid te betuigen voor de goedheid die wij in u mochten ervaren.

(in 'Kasteelgalm', Pasen 1965)

 

 

 

{gotop}