Overlijden Willy Fierlafijn

Op 5 augustus 2019 overleed in het A.Z. Sint-Blasius te Dendermonde oud-onderwijzer Willy Fierlafijn. Hij werd geboren te Appels op 31 mei 1930. Hij was oud-onderwijzer in Dendermonde.

De uitvaartliturgie had plaats in de Sint-Apolloniakerk te Appels op 10 augustus 2019.

Denkend aan Willy   FIERLAFIJN

We leerden elkaar kennen als studenten aan de normaalschool van Sint-Niklaas. Dit was nu wel niet het prettigste kader voor onze jeugdjaren, maar het volstond toch om banden te smeden die later, met de jaren, sterker zouden worden.

Op 15 juni 1949 verlieten we de normaalschool, na een plechtige diploma-uitreiking in aanwezigheid van een hulpbisschop nog wel, en een onvermijdelijke dankmis.  

Nu zou daar op zijn minst een receptie aan verbonden zijn, maar niets herinnert me aan iets dergelijks. Maar het voornaamste was : we hadden ons onderwijzersdiploma op zak.

We zwermden uit over de vier windstreken – dit is wat veel gezegd, want op een drietal uitzonderingen was dit dan de provincie Oost-Vlaanderen. Voor de ene was dit op zoek naar een betrekking, voor andere de legerdienst.

Het zou heel wat jaren duren voor we mekaar zouden terugzien. Het werd voor allen trouwens een drukke periode. Het was niet alleen een kwestie van de loopbaan, maar ook dat je op die leeftijd doorgaans iemand ontmoet die met je het leven zou delen. Er werden gezinnen gesticht, kinderen geboren; kortom : gevulde levens.

Willy vond al vlug een betrekking in het onderwijs, als ik me hier niet vergis in Dendermonde. Hij zou daar zijn ganse loopbaan doorbrengen als gewaardeerde onderwijzer. Veel van zijn oudleerlingen zullen vandaag met dankbaarheid en piëteit aan hun vroegere onderwijzer terugdenken.

Wat het tweede aspect van bovenvermelde kwestie betreft: Willy mikte pal in de roos, een mooie roos nog wel, het werd Rosa!

Willy Fierlafijn, die zich als student zo weinig mogelijk liet opvallen, verraste ons met zijn ondernemingszin. Hij bouwde een bloeiend lokaal bankagenschap uit, wat naast zijn ondernemingszin ook nog veel studiewerk vereiste. In onze onderwijzersopleiding hadden we niet eens geleerd een overschrijvingsformulier in te vullen. Zo kon vader Fierlafijn zijn gezin een behoorlijk levensniveau bezorgen, een mooi huis, een prachtige tuin – zeg maar een park, studiemogelijkheden voor de kinderen, reizen, enzovoort. Allemaal niet zo vanzelfsprekend in de feitelijk nog na-oorlogsjaren. Ik raad voor meer begrip iedereen aan het boek van Korneel De Rynck ‘Vroeger was alles anders. Het dagelijks leven in België vlak voor de golden sixties’ te lezen.

In 1974 kreeg ik onverwacht een brief van E.H. Ongenae, onze vroegere godsdienstleraar. Hij wees me erop dat wij 25 jaar afgestudeerd waren en het de gewoonte was dat de ‘Zilvervossen’ dit vierden in de Normaalschool, samen met de goudvissen, 50 jaar afgestudeerd. Van mij werd verlangd de adressen van de klasgenoten op te zoeken, hen aan te zetten om aanwezig te zijn en de gelegenheidsspeech te houden. Hierbij kreeg ik hulp van Michiel David. 

Die zaterdag 18 mei 1974 werd het een verrassend weerzien : na 25 jaar !  Het werd ook een kennismaking met hun echtgenote en zo leerden we die vriendelijke Rosa kennen.

Er werd beslist die ontmoeting jaarlijks te herhalen, te organiseren volgens een beurtrol en op telkens een andere locatie. De organisator van dienst moest zorgen voor een goed restaurant en een bezoek aan een of andere interessante plaatselijke merkwaardigheid. Zo volgden Zottegem, Damme, Eeklo, Antwerpen, Oudenaarde, Waasmunster, Merendree, enzovoort. Willy en Rosa waren vaste aanwezigen, bij mijn weten hebben zo nooit op het appel ontbroken. Ik lees nu met ontroering het verslag dat Willy schreef over de memorabele klasdag 1978 te Antwerpen.

In 1999 vierden wie ons gouden jubileum, weer in de oude normaalschool,  nu na 50 jaar! Op de groepsfoto stel ik vast dat Willy de grootste was en derhalve op de achterste rij ging staan …

Er werd beslist de jaarlijkse bijeenkomst nieuw leven in te blazen.

Er moest ermee rekening worden gehouden … dat we niet meer van de jongsten waren en daarom gekozen voor een eenvoudige formule: een gezellige bijeenkomst in een restaurant en op een goed bereikbare plaats. Uiteindelijk werd het: als vaste datum tweede dinsdag van oktober (later tweede donderdag) en restaurant Ter Toren in Oostakker. Het werd een succesformule.

Maar de jaren eisten hun tol: ieder jaar was er een ingetogen moment, een ‘in memoriam’. Het werd een steeds kleiner wordende kerngroep, waar Willy en Rosa vaste waarden bleven. Willy hield hardnekkig vol, met desnoods de hulp van een gaanstok en hoorapparaten en natuurlijk de steun van Rosa. Vorig jaar eiste hij zelfs een dag ontslag uit het ziekenhuis om te kunnen aanwezig zijn, weer met de onmisbare steun van Rosa en ook dochter Marleen werd ingeschakeld.

Het was voor mij een moeilijke klasdag omdat voor het eerst mijn echtgenote er niet meer bij was. Het medeleven van die goede vrienden was een ware vertroosting.

Op klasdag 2019 (?) zullen we Willy missen maar zijn we er zeker van dat Rosa Willy zal vertegenwoordigen, zoals nog andere echtgenotes van overleden klasmakkers traditiegetrouw doen.

In mijn herinnering blijft Willy Fierlafijn een levendige aanwezigheid. Ziekte en ouderdomsproblemen konden zijn fysiek uitzicht niet aantasten: kaarsrechte gestalte, mooi haarkuif, en vooral piekfijn verzorgd en smaakvol gekleed, kortom een indrukwekkende verschijning. Gevatte uitspraken en herinneringen illustreerden zijn sterk geheugen.

We bewaren de beste herinneringen aan een bezoek – en vooral het goede onthaal – bij het echtpaar Fierlafijn thuis. Magda, mijn echtgenote, was vol bewondering voor hun prachtige woning, smaakvol ingericht, en vooral de indrukwekkende tuin, die je gerust een klein park mocht noemen. Het was een fijne dag, met Rosa als onovertroffen gastvrouw, maar vooral hun eenvoudige gemoedelijkheid die niet anders dan spontaan kon zijn.

Willy was een verwoede verzamelaar van gedachtenisprentjes. Sinds we dit wisten hielden we alle exemplaren bij (met de jaren steeds talrijker) en wisten we daarmee Willy een plezier te doen. Het moet een waardevolle collectie zijn, illustratief voor de evolutie van de begrafeniscultuur. Een beoefenaar van de volkskunde-wetenschap en de genealogie kan er interessant studiemateriaal vinden. Willy en Rosa verrasten ons met geïnspireerde attenties als dank. Met de mooie halsdoek die ze van Rosa kreeg, lag Magda mooi opgebaard na haar overlijden.

Met droefheid vernam ik het overlijden van Willy. Dit zette mij er toe aan deze herinneringen neer te schrijven, met veel weemoed en het besef dat onze hoge leeftijd zijn tol eist: steeds weer afscheid nemen van iemand die je dierbaar is.

                                                                  Grote vreugde bij de geboorte van een kind,

                                                                  diep verdriet bij het verlies van een dierbare,

                                                                  dit zijn stapstenen op onze levensweg.

                                                                  Bij deze overweging,

                                                                  en geïnspireerd door eigen ervaring,

                                                                  kan ik in alle oprechtheid getuigen

                                                                  van mijn deelneming in het verdriet.

                                                                  van kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en familie.

Daniël Ostyn

9 augustus 2019