Onderwijzers klas 1958 - Reünie Lier 08.06.2014

Verslag: Flor Van de Velde

Was me dat een toffe dag! Dat de weermaker ons zo goed gezind leek, was een gevolg van de gebeden die ik naar hem zond. “Flor”, zei hij, “Ge zijt gij ook niet van de kwaadste, ik zal het ’s morgens nog effe laten regenen maar daarna stuur ik de zon op jullie af. En ze zal brandend straf zijn.”

Dus ik en Hélène namen den tram en den trein en op een klein half uurtje stonden we in Lier-Station. Veel te vroeg vaneigens want we wisten ook niet dat het langs den ijzeren weg zo rap ging. Natuurlijk dat er op de afspraakplaats aan het stadhuis nog geen kat te zien was. Wel een paar duiven. We waren de eersten en dat was ook graag meegenomen want stel dat er een extra prijs werd gegeven voor het koppel dat eerst ter plekke was. Die was voor ons. Jammer genoeg bleven we op een terras zitten met als prijs een rozenbottelthee met een stukske citroen en een gewoon zuivere platte water waar iets te veel was op getrapt. Prijzen die we ons zelf toekenden als eerst aanwezigen.

Na een tijd, Hélène haar thee was nog veel te heet om te drinken en het plat waterglas van mij was al half vol, spurtten plots André de Prijcker en zijn ploegmaat Maria naar het terras waar we zaten. De tweede plaats was binnen alhoewel ik ook al Hubert en Chris Weyn met aan boord Tonny en Lieve Roels had zien voorbij vliegen. Maar van in de auto telde het niet mee om een ereplaats te bekomen in de wedstrijd “Wie komt eerst aan op de Grote Markt van Lier.”

Om halféén landden langs alle kanten  normalisten in de brandende zon op de markt. ’t Spel kon beginnen. Handjes drukken, de vrouwen  kussen, dat was een bezigheid die voor ons mannen, op vaderkensdag, smaakvol was. Dan stapten we 'Brasserie ’t Belfort' binnen, allei, buiten, want we zaten op het terras. Koffie of thee met een Liers vlaaike dat eigenlijk, gezien de eetcapaciteit van een ex-onderwijzer  van de Normal in Sint-Niklaas, wel wat klein uitviel. Maar de smaak was goed. Vermits het Pinksteren was, daalde de Heilige Geest neer over Carl Medaer en die gaf zowaar een speach(ke) over Lier. De dag begon.

Het protocol, dat voorzag om samen te komen ‘aan de trappen’ van het stadhuis, ging helemaal verloren in de warmte van Sinksen. Wie was gearriveerd, zoals ik en Hélène’, zocht een terras op en koos een plaatsje in de schaduw. Het begon voor ons - dus bij mij en Hélène - niet zo goed. Ze had een rozenbottelthee besteld en liet het zakje aan een koordje op en neer om den bottel van de rozen heel rood te laten kleuren. Maar wat een pech, dat dunne stukje touw schoot los van het zakje en dat pletste forsig in het theewater. Hélène was ook over haar theewater want het rode vocht spatte op haar witte broek. “Da’s mijn ongeluksbroek want ik heb daar ook al eens koffie op gemorst,” zei ze. “Kom, geef me uw flesje water” gebood ze terwijl ze haar zakdoek uit haar tas nam. Ze goot er wat water op uit mijn flesje, dat eigenlijk bedoeld was om te drinken. Ze wreef het rood vocht van haar broek en klaar was kees.

Overal, in alle hoeken van de Grote Markt, verschenen nu de bekende gezichten. Willy stond daar plots alleen bij ons. “Nora is er niet bij,” meldde hij en vertelde dan waarom.  Ze had een oogletsel waarvoor ze onmiddellijk in het ziekenhuis werd opgenomen. Daar de ingreep niet was geslaagd, moest ze nog eens binnen. Het spreekt vanzelf dat we allen daar fel mee begaan waren. Jammer.

Na onze koffie of thee en het Lierse vlaaike in Brasserie ’t Belfort stapten we alle dertig naar het Toeristentrammetje. Bij het dwarsen van het Marktplein werd ik aangesproken door een jonge dame en dan door een jonge man die een hele groep jongens en meisjes bij hen hadden. Een jeugdvereniging uit Lier in Lier. “Meneer”, sprak de jongeman, “mogen we u eens wat vragen?“ Ik bekeek hem en zijn groep. “Ja, vraag maar”, antwoordde ik dan. “We zien dat er nogal wat mensen in jullie groep zijn die een fototoestel bij de hand hebben. We doen hier mee voor het toerisme aan een wedstrijd en moeten groepen hebben waar fotografen bij zijn. Hoe groter de groep, hoe meer kans we maken.” Ik liet hem niet verder vertellen want ik zag dat ons mannen en vrouwen hun weg verder zetten naar het trammetje. Ik liep hen achterna en legde uit waar het om ging. Geen enkel probleem, we zetten ons alle dertig in groep met de Guido, Marc en ik met de camera voor onze buik. Het meisje, ook een leidster, dacht ik, nam haar tabletje om foto’s te maken. De jongeren stonden er fier bij. Gelukt.

Ik vertelde de leider dat we een hele groep ex-onderwijzers waren die in 1958 waren afgestudeerd. “En waar, als ik mag vragen?” reageerde de leider. Ik vertelde hem dat het in de Bisschoppelijke Normaalschool van Sint-Niklaas was. Hij vond dat fantastisch. Maar dat het daar nu een asielcentrum is, heb ik hem niet gezegd.

            We stonden aan ons toeristentrammetje. Er hingen ballonnen aan. Ter gelegenheid van ons Communie nog eens proficiat. Om in te stappen moest er een trapje, eigenlijk een bankje, gezet worden. Ach ja, we zijn ook al zeventigers en ons benen willen niet altijd uitvoeren wat we zouden willen. Het werd dus uitstap met tram 7. Ik zat in de laatste wagon. Miljaarde, dat stonk daar tegen 50 km per uur naar de uitlaatgassen van de dieselmotor, wat veel harder was dan de snelheid die de tram op rubberbanden haalde…

We snorden door Lier en eerlijk gezegd, ik wist niet dat hier zoveel schoons te zien was. De stadsgids vertelde voortdurend wetenswaardigheden en dat zette mij aan om nog eens terug te komen via een fietstocht. Ik heb al meer van Zwijndrecht naar Lier gereden, maar dat was dan gewoon op doortocht. Wat we van op onze tram allemaal zagen ga ik niet toelichten, over Felix Timmermans, den Opsomer en ene Ernest Van der Hallen van wie ik dacht dat hij een oud-speler was van de Lierse.

Ik was blij dat we ook al eens een forse bocht namen in een andere windrichting. Waarom? Omdat dan die stank van de uitlaat ook in een andere richting vloog. Ik vroeg me af of die uitlaatgassen geen gevolgen zouden hebben op mijn fysieke toestand want ik moest ook al eens hoesten.

De vrouwelijke stadsgids vertelde maar verder en toen ze zweeg waren we op een dijk aan het trammen. Nog nooit zoveel losse fietsers gezien langs het water. Een groepje wielertoeristen haalde onze tram in maar het was er zo smal dat ze niet konden voorbijsteken en ze klampten aan. “Hei mannen,” riep ik hen toe, “jullie mogen niet stayeren of jullie worden uit koers gepakt.” Ze glimlachten en even verder schoven ze voorzichtig langsheen de stinkende tram voorbij.

Alleen een renner in een uitrusting van Vacansoleil riskeerde het niet. Hij bleef achter ons vaak rammelend, laatste wagonnetje. Ik keek naar die trui en dacht aan Thomas De Gendt, één van de gasten die ik heel goed ken en die vorig jaar ook bij Vacansoleil reed maar dit jaar op straat stond omdat die onnozele Hollanders de ploeg opdoekten. Den Thomas kwam bij Omega Pharma-Quick Step terecht en van eigen dat zijn liedje was uitgezongen want in zo’n ploeg ben je dan gedoemd om knechtje te spelen. Arme Thomas…Dat ter informatie over Vacansoleil dat achter de Toeristentram iemand had rijden die reclame maakte bij schoolmeesters buiten categorie.

We reden straat in straat uit en de gids vertelde zoveel informatie dat ik als vijfenzeventigjarige dat allemaal niet kon opslaan in de reeds fel geteisterde schoolmeestershersenen. Ik troostte mij wel door de idee ‘ik kom nog eens terug met de velo’. Het was ook wel een gevolg van de geweldige mazoutverbrandingsgassenstank, denk ik, dat niet alles van de commentaar bij mij doordrong omdat die uitlaatgassen zelf al diep doordrongen.

Na een leerrijke en vooral een lange tramrit, keerden we terug aan het stadhuis uit de jaren 1300. Ik hapte blijgezind eindelijk terug naar gezonde lucht en duwde de mazoutstank uit mijn neusgaten. Op naar ons volgende dagordepunt.

We stonden dus terug op de Grote Markt die van mij een waardering van 10 op 10 krijgt. Ze werd immers heraangelegd en het verkeer werd in zekere mate ook wat aan banden gelegd. De bussen van De Lijn kregen er terug doorgang en ik zag daar een exemplaar dat naar Berchem-Station reed. En daar dan op een trein stappen en wegwezen ’t stad in. Ik vind het wel spitsvondig dat de bussen van De Lijn niet op de Grote Markt mogen komen als ze vooraan in hun ‘lichtbak’ het woord ‘DIENST’ laten lezen. Goed, weg van De Lijn en andere lijn.

Op die markt, op de pui van het stadhuis, werden groepsfoto’s genomen van de mannelijke normalisten en daarna van hun vrouwelijke partners. Dat zijn natuurlijk beelden om in te kaderen.

1 Etienne Van Guyse, 2 Hubert Weyn, 3 Paul Van Poeck, 4 André De Prijcker, 5 6 Flor Van de Velde, 7 Hubert De Smet, 8 9 Carl Medaer, 10 Alain Baeten,11 Theo Massagé, 12 13 Guido Hoste, 14 Marcel Waterschoot, 15

1 2 3 4 5 6 7 Maria (De Prijcker), 8 9 Monique (Hoste), 10 11 12 Hélène (Van de Velde), 13 14 15 Hilda (Martens).

Carl nam terug het woord en kondigde het bezoek aan het Begijnhof aan. Daarvoor moest een afstand

worden overbrugd. Te voet. Wie vreesde om voetpijn te krijgen of het reeds te hebben, kon via het Zimmerplein naar 'Zuster Agnes', een trendy restaurant met terras. Daar kon gewacht worden op de Begijnhofwandelaars. Op het Zimmerplein liep ik voorbij een plaats waar ik enkele jaren geleden nog eens aan ganse namiddag in de blakke zon als presentator stond. Op een stand van de sp.a., meer bepaald de Bond Moyson, was dat. (Waarmee ik hier zeker geen politieke kleur beken, maar als je gevraagd wordt als microman, dan doe je dat, maar vanaf dit jaar echter nooit meer op de dag dat klas 58 van de Normal, haar reünie houdt.)

Ik ging niet mee naar het Begijnhof omdat Hélène een letsel aan haar teen heeft en niet zo ver kan stappen. Ik bleef bij haar omdat ik op onze trouwdag plechtig beloofd had haar te volgen in ‘goede en slechte dagen’. Ook Hubert en Hubert, Paul, Etienne, Daniël, Juliette, Blanche, Chris, Renée en Gemma bleven achter bij Zuster Agnes. Dat  is vandaag in Lier één van de meest trendy eetcafés. Het sobere herenhuis heeft er al heel wat geschiedenis en verandering opzitten. Een fikse verbouwing heeft de ziel weer blootgelegd: baksteen kwam weer boven, stalen balken werden vrijgemaakt, het oorspronkelijke eikenhouten plafond kwam terug in het zicht. Het interieur van het restaurant is hedendaags en sober: een doorleefde plankenvloer, een roestende metalen trap, strak meubilair, gedempt en gekleurd licht, waskaarsjes, … Het terras was er één voor 100 personen met staanplaatsen voor fietsen maar het zat al bomvol zodat ons gezelschap naar binnen trok. Daar was het fris en gezellig.

Omdat het al na drie uur was en ik nog steeds niet gegeten had buiten een piepklein Liers vlaaike en twee speculatiekoekjes bij twee tassen koffie, sloeg de honger toe. Ook bij Hélène. De kracht van de gewoonte. Al bijna gans mijn leven at ik om 12u en rond kwart voor zes. Dus, 12 uur was al lang voorbij. Ik keek in het menuboek en vroeg dan iets dat er niet in stond: een broodje kaas. “Alleen wat er in staat”, zei het meisje dat van dienst was.”Daar staat toch ‘Broodjes’” merkte ik op. Maar kaas stond er niet bij tenzij mozzarella met pesto maar als ik dat eet worden mijn smaakpapillen opstandig. Bah. Hélène, die ook honger had, wees met een Krok monsieur aan. Krok stond er en ik was van mening dat het Croque moest zijn maar ja, wie ben ik? Ik hapte toe. “Twee Kroks, astenblieft”, bestelden we beleefd,  “… en een koffie.” Hélène had blijkbaar de les van haar rozenbottelthee op haar witte broek nog niet geleerd en ze bestelde er weer zo’n glazen tas vol heet water met een theezakje aan een touwtje.

Terwijl de meeste mannen en ook de dames een glas bier gevuld met Westmalle, Grimbergen of Leffe ledigden zaten wij, Hélène en ik, met een ferme Krok Monsieur voor onze neus. Groenten zoals tomaat waar ge jicht van kunt krijgen, worteltjes waar ge een goede stem van hebt, stukjes komkommer om een uur nadien nog een goede nasmaak van te hebben en een heel potje mayonaise plus een mes en vork, een onderlegger met servet. Dat alles voor de som van 8 euro. Hoe kunnen ze dat toch voor die prijs allemaal aanbieden, omgerekend voor ouderen, slechts 320 fr….

De begijnhofstappers waren terug en stapten ook ‘Zuster Agnes’ binnen langs haar voordeur. Iets drinken en sommigen ook iets eten. Ja, de meeste hadden ’s middags niet gegeten, behalve Renée denk ik, wat die had een zakje boterhammetjes meegebracht. Die denkt dedzju toch aan alles!  

16u: tijd voor de boottocht die de ‘Bootvissers’ aan de toeristen aanbieden. Carl had alles tot in de puntjes voorbereid. Onze Normalgroep had twee schuiten nodig. Bij het instappen las ik op de polo van onze stuurman ‘De Bootvissers’. Ik bekeek zijn polo en ik zei: ”Meneer, ik heb ooit eens iemand gekend die de v niet kon uitspreken maar in plaats altijd p zei.” Hij bekeek mij maar de ‘v wordt p’, drong niet bij hem door. Ik hoop bij de lezers wel…

Het instappen gebeurde nogal wanordelijk en er zat te veel gewicht langs de ene kant met als gevolg dat er slagzij werd gemaakt. Etienne bleek doorslaggevend te zijn om het juiste evenwicht te bekomen. Onze boten vertrokken, elk in een richting. Wat onze gids vertelde terwijl hij zijn Yamahamotor bestuurde, was super interessant. Die man kende zijn stad uitstekend vanop het water bekeken. Een heuse attractie was het om onder de bruggen te varen. Dat lukte maar net maar er was er toch één waarvoor iedereen zich moest bukken of hij schuurde zijn schedel kaal. Die was bij mij al lang kaal, maar kaal of niet, ik moest me toch bukken. Het was een plezante attractie in het zomers hete Lier. Echt genieten, vraag dat maar aan Tonny en zijn Lieve. Door die boottocht leerden we het stadje nog wat beter kennen. Interessante belevenis. Met dank aan Carl en Jenny en ook den Theo. Ik kwam ook tijdens deze bootuitstap te weten dat het bekende ‘Restaurant De Fortuin’ te koop is. Ik maakte er een paar foto’s van. De Fortuin werd vermoedelijk in de 17de eeuw gebouwd en in de 18de eeuw aangepast. Het werd eerst gebruikt als graanopslagplaats, daarna als steenkoolopslagplaats, limonadefabriek, schrijnwerkerij, stadsmagazijn en horecazaak. Al van in 2013 staat het te koop. Ik maakte ook van op het water een beeld van de windwijzer  die Fortuna voorstelt met de hoorn des overvloeds. Mooie zaak met die ouderwetse ramen.

Ik zei dat ik dat wel zou willen kopen. Hélène ook. Ik haalde mijn portemonnee uit mijn linkerbroekzak om te kijken of er genoeg in zat. Neen, een paar twee-eurostukken en een jeton om een Carrefourkar los te maken. Ook Hélène had niet genoeg bij voor de aankoop. Aan de Fortuin lag ook nog een oude palingboot waarmee niet meer mag gevist.

Een eind voorbij De Fortuin stonden en zaten heel wat mensen te genieten langs het water. Een jonge kerel met zonnebril lag daar zelfs op een trapkant langs de vaart te slapen met het hoofd op een paar kledingstukken en tussen zijn zak met materiaal. Was die soms thuis weg? Ik gunde die man zijn nachtrust bij dag. Alleen al omdat ik een plezante foto van hem kon nemen. De Yamahamotor draaide rustig verder en onze bootvisser vertelde ook verder. En zo geraakten we ook verder weg. Hij zei dat al die leden van de ‘Bootvissers’ de boottochtjes in Lier gratis doen. Als vrijwilligers. Ze bouwen nu ook zelf weer aan nieuwe boten.

Voor mij was de tocht ook positief voor mijn rubriek 'Krom en scheef' (Velen hebben mij blijkbaar daar aan bezig gezien op Eén in ‘Iedereen Beroemd’ waar toen 1 miljoen en 23.000 mensen naar gekeken hebben.) Er stond hier een toren langs de waterkant zodanig scheef dat er niemand naast kon kijken. ’t Schijnt dat langs de binnenkant een wc staat van het kaliber ‘een plank met een gat in’. Zoals in de ouden tijd dus.

We kwamen nu aan het eindpunt of het keerpunt. We vaarden de boot van onze andere groep voorbij en we wuifden naar elkaar alsof we in jaren elkaar niet meer gezien hadden. Aan een muur hing een reuzengroot afgedrukt gedicht plus daarnaast een reclame van de Moedige Bootvissers. Dat gedicht gaat over de Nete zelf en het vierde stroofje is echt boven mijn petje. Daar snap ik niks van.

Na ons keerpunt haalden we hen nog in en na een snelheidsverhoging gleden we hen nog voorbij en zo kwamen we als eerste terug aan. Gewonnen. Bij het uitstappen stond er een madame die wilde weten wie we waren. Ze was van de organisatie en toonde mij een blad met allemaal groepsnamen op. Ik vond ‘Norma’ niet terug, tot een pientere Paul ook mee kwam kijken en er ‘Promo ‘58’’ op zag staan. Dat waren wij.

Terwijl wij wachtten op de aankomst van boot 2 konden we het kunstwerk van de herder en zijn kudde schapen bekijken. Het is een beeldengroep naar analogie van de bijnaam voor de inwoners van Lier, schapenkoppen. Een legende vertelt ons het verhaal achter deze beeldengroep. In de 14de eeuw wilde Hertog Jan II de Lierenaars bedanken voor hun diensten tijdens zijn strijd tegen de Mechelaars. Ze mochten hun beloning zelf kiezen: een veemarkt of een universiteit. Ze opteerden voor het stapelrecht op vee, een keuze die Lier geen windeieren legde, omdat er per regio maar één werd toegestaan. Zo verhuisde de veemarkt van Wespelaar naar Lier en zuchtte de hertog: "O, die schapenkoppen". In 1425 kreeg Leuven dan de eerste universiteit in de Lage Landen. Het was een immense beeldengroep waar naar het schijnt ook een ‘zwart schaap’ tussen zat. Het was er heet in de kudde want de stralende zon zette er zoveel stralen op dat wie zijn hand op een schaapje wilde leggen, het snel als de bliksem terug moest trekken. Anders een verbrand hand met inbegrip van de vingers. Ik vond het er ook moeilijke fotograferen want de schaapherder stond in de frisse schaduw en zijn schaapjes in de volle hitte. Nogal wel dat Michel Vandenbossche niet in de buurt was of Dierenbescherming schoot in actie. Alhoewel, ik denk dat het alleen voor levende dieren is. Maar de kunstenaar maakte deze beeldengroep zo schitterend, dat de kudde eigenlijk tot leven komt.

            Langs de Zimmertoren stapten we weer naar de Grote Markt.  Aan die kleurrijke toren kreeg ik de ingeving om nog eens een groepsfoto te maken. Dat gebeurde en Guido zette zich aan een fiets alsof hij met de velo naar Lier was gekomen. Ik stuur ook niets dan lof naar Guido want dank zij hem zal ik ook wel eens een paar foto’s hebben van onze reünie waar ik op sta. Ja, ik ben zelf altijd fotograaf en ook in familieaangelegenheden is dat zo. Iedereen in beeld, behalve ik…

            We staken nogmaals de Grote Markt over, richting ‘Het Moment’. Het was halfzes  en het moment om aan tafel te gaan was gekomen. We liepen heel het restaurant door om in de tuin plaats te nemen aan een lange, speciaal voor ons gedekte tafel. Carl gaf nog even een woordje uitleg. Het probleem was, de meesten moesten in de nog steeds hardwerkende zon zitten. Neen, dat kon niet. Er werd gewerkt aan parasols. De grootste die er in de horeca te vinden zijn. Als je er zo één opentrok, was bijna de helft van de hof van ‘Het Moment’ beschaduwd. Bij manier van spreken toch. Het probleem was nu ook dat één van die parasols niet open bleef. Liet je hem los dan viel zijn hemel terug omlaag. Er werd hard aan gewerkt door de ex-normalisten en toen Willy zijn broeksriem uittrok, kon hij het gevaarte omhoog houden. Ook vooraan werkte Marcel zich de ziel uit het lijf, samen met Moment-personeel, een parasol te plaatsen.

Iedereen zat nu in een ideale conditie en de aperitief mocht komen. Iedereen hetzelfde! Cava in roze kleur. Het glas werd geheven. Gezondheid werd gezegd. De aperitief werd gedronken. De sfeer was ongelooflijk. Een feestmaal als toppunt ging van start op deze onvergetelijke reünie anno 2014. Soep van bloemkolen. Geroosterde steak van wel 3 cm dik én in pepersaus, boeket van zalm en kabeljauw in witte wijnsaus, julienne van seizoensgroenten en een toren hertoginneaardappelen. Iedereen een glas wijn, rood of wit plus wit water, plat of met blaasjes in. Alles geserveerd met een service, snel en klassevol. En als afsluiter een schotel vanille ijsroom met soesjes (gevuld met slagroom) of profiteroles en chocoladesaus.

Tussen de soep en de patatten door kwam Renée rond met een kaart waarop het spoedig herstel van Nora van Willy werd toegewenst. Iedereen tekende. Fijn attentie!

Er werd nog een dankwoord uitgesproken door Tonny. Aan tafel en ook rond de tafel werd nog veel van gedachten gewisseld en verteld. Jenny kwam nog rond met pakjes Lierse vlaaikens die we voor 2 euro als ‘souvenir’ konden meenemen. Het was zo rond 21 uur dat sommigen toch al begonnen te wippen op hun stoel omdat ze de echte avond voelden opkomen en het dus tijd was om afscheid te nemen.

Ik ben blij dat ik tot zo’n fantastische groep van normalisten en hun dames behoor. Wat zeg ik: blij? Neen, fier op al die sympathieke mensen. Renée heeft het eigenlijk nog veel mooier verwoord in de commentaar die ze naar allen stuurde. 

De 'normalisten' anno 2014

De dames van...

{gotop}