5 mei 1984 - Open deur

5 mei 1984, rond 4 uur tijdens de overweldigende Open-Deurnamiddag in de BNS: welkombrochures, eten en drinken zijn op. Teksten fotokopiëren is geen probleem, maar spijs en drank vermenigvuldigen is in Sint-Niklaas veel moeilijker dan aan het meer van Galilea of in Kanaän. Een koortsachtige zoektocht bij bakkers en brouwers bengt de oplossing. Alles gebeurt blijgemoed, het is een heerlijke overweldiging, geen panische koortsachtigheid. Iedereen is gelukkig dat al het voorbereidingswerk vruchten afwerpt.

Het broeide al een hele tijd: de BNS moest en zou zich eens door de buitenwereld laten schouwen. Maar dat diende meer te zijn dan enkele affiches laten drukken en de poorten tijdens een of ander weekend openzetten. De voorbereiding moest een werkstuk worden dat even degelijk is als het onderwijs dat hier nog steeds verstrekt wordt. Zo werden dan de koppen bijeengestoken in een kerncomité dat meetkundige precisie, Franse Flair, Duitse Gründlichkeit en onderwijslijke stiptheid in zich verenigde. Het kon gewoon niet meer mislopen.

Leo Geerinck zette de opendeur op video.De datum werd strategisch vastgelegd, de plattegrond van de school werd erbijgehaald, de marsroute werd uitgedokterd en -getekend en ruim een half jaar voor D-dag stapte het team het circuit in, dat ook hen toonde hoe groot deze school wel is. Wat zij toen slechts konden hopen werd waar: in hun voetsporen volgden velen, die 5de mei. En die zestienhonderd (!) zullen ook gezien hebben hoe groot ons gebouw wel is, hoe alomvattend het werk is dat hier verricht wordt.

Wie waren nu onze gasten? Het jongetje dat papa en mama meetroonde naar het stoeltje waarop hij al leert lezen, schrijven en rekenen, de opa die verwonderd opkeek naar de palmbomen in de wintertuin die sinds zijn tijd al zoveel gegroeid zijn, de stoere jongen ook, die zijn liefje leraars en lokalen kwam tonen, maar haar vooral de steen wees waar hij haar haar naam in de muur vereeuwigd heeft, bezorgd-kritische ouders, die zich van de degelijkheid van alles kwamen Guido Van den Wijngaert, Linda Crommar, Paul Van Dam en Freddy Cloet bij het taallabo.overtuigen, de burgervader, die zich ervan kwam vergewissen of "jullie deuren breed genoeg zijn om mij door te laten", inspecteurs-deskundigen, maar ook zij die schroomvallig die ivoren tempel (nu ja) van kennis betraden en de man die in het talenpracticum mompelde dat hij zelfs bij 'Toon Hermans' in de Stationsstraat nog nooit zoveel koptelefoons bij elkaar gezien had ("Zeg maar Toon tegen Willy"). Er werden ook leraars en leraressen uit andere scholen gesignaleerd, op pedagogische 'spionage' of uit piëteit voor het opleidingsinstituut. En nog zovele anderen.

We waren uiteraard blij zoveel volk te mogen ontvangen en ook zij waren opgetogen te zien dat hier prachtig werk geleverd wordt, in en rond de lessen, maar ook daarbuiten: pastoraal, sportief, sociaal, missionair, muzikaal, dramatisch, allemaal mooie termen om mooie initiatieven als de Speelschaar Clemens non Papa, Marhaben, Thusanag, Joke en andere te etiketteren. Velen vernamen verwonderd dat de onderwijzersopleiding in feite maar een deel is van de 'Normaal' en precies dat bewijst hoe groot de behoefte aan zo'n Open Deur wel was!

Erwin De Ridder geeft uitleg bij de computer TRS80.Het is onbegonnen werk te beschrijven wat er allemaal te zien was: van de supergesofistikeerde elektronische didactische hulpmiddelen tot de eenvoudigste handpop. De rust van de kapel, de muzikale rijkdom, her en der over de rondgang en het programma verspreid, de woonprojecten van de LASO-afdeling, de kinderboerderij, de zoemende bijenpracht. De foto's tonen het beter dan wij kunnen beschrijven.

Paul De Meulenaer heeft ook belangstelling voor de computer TRS80.De ploeg die voor dit hoogtepunt in de bijna 150-jarige geschiedenis van de school instond, is ontzettend groot. Maar die tientallen zullen het ons niet kwalijk nemen als we het welslagen vooral toeschrijven aan Erwin De Ridder, die sober maar efficiënt de ruim 50 autonome groepen coördineerde. Dit alles zou nochtans niet mogelijk geweest zijn zonder Amedee De Smet, die met zijn ervaring alles rustig en stijlvol in goede banen h, ondanksield. Andere noestelingen blijven, ondanks de keurige dymo-letters op hun badge, anoniemer in de schaduw werken, maar ook hun verdiensten zijn niet gering. Voor hen is de beloning de hartelijke warmte die je ondervindt als je met zoveel mensen samen aan één touw trekt. Na deze Open Deur weten ze het allemaal des te beter: het is mooi in de Normaalschool te mogen werken.

(Freddy Cloet in 'Kasteelgalm', zomer 1984)