Babbel- en Knabbelavond - 17.11.1983

Na het lange weekeinde van 11 november kwam ondergetekende op maandagmorgen op school aan en in het voorbijgaan hoorde hij een flard van een opdracht van de huismeester aan iemand van het kuispersoneel: "Schuur deze week de speelzaal eens, en zorg dat 't goed proper is, want het is vrijdag Babbel- en Knabbelavond." De school maakte zich op voor haar afgestudeerden, zoals ook de oudleerlingen uitkeken naar wat nu wel de echte oudleerlingenontmoeting van de Normaalschool geworden is. Daarvan getuigen ook de ontmoetingen van leraars met vroegere pupillen, tot in de Peelbossen van Antoon Coolen toe, waarbij vaste en minder vaste afspraken gemaakt werden voor de derde vrijdagavond van november.

Zo zie je, een onderwijsinstelling hoeft geen Alma Mater te zijn en de afgestudeerden geen Alumni om een ontmoeting tussen Oude Of Jonge Getrouwen op te zetten. Als je weet dat Alma Mater 'de milde voedstermoeder' betekent, dan zou je er wel aan denken ons aller BNS ook die titel te geven, want de band met de vroegere school moet toch wel heel sterk zijn om op een mistige herfstavond bijna 400 mensen samen te brengen. Zonder veel ceremonieel wordt daar en dan toch een stevige hulde gebracht op en aan de plaats die vroeger soms hartsgrondig verfoeid werd.

Zo was de 6de Economische, lichting 1981, alweer voltallig aanwezig. Bij het begin van de avond evenwel bleek, na telling, dat één leerling zijn kat gestuurd had. Maar... om de traditie in ere te houden wordt geen moeite gespaard; zonder dralen wordt naar Sint-Gillis gereden, de afvallige van vóór het TV-scherm geplukt, en de beloofde gratis consumptie is binnen. Dan wordt een plechtige eed gezworen: ook wanneer de klas buiten de uitnodigingen zal vallen, zullen zij er een punt van eer van maken zich ieder jaar op de B&K-avond voltallig te melden.

Waarom?

Enkele van de veren die honderden naar de Kasteelstraat drijven liggen zo voor de hand: voor een avond weg uit de nieuwe kring, op school de kleine veranderingen vaststellen, de grote bespreken en veel praten over het vroeger dat misschien nog te kortbij is om te relativeren, maar lang genoeg geleden om een tikje heimwee al te laten voelen. Naar diepere, zelfs door pedagogen niet of moeilijk te achterhalen motieven hebben wij een strikt onwetenschappelijke rondvraag gedaan. Ziehier enkele van de soms uiterst individuele antwoorden:

- om zich met de directeur te meten. Eén oud-leerling was zodanig in lengte toegenomen dat hij voor de hoogste ambtsbekleder op school niet meer hoefde onder te doen, wel integendeel. Daar kijkt een mens naar op.

- om met de begeleiders van een studie-uitstap naar London herinneringen op te halen. Dan hoor je hoe een toenmalig laatstejaarsleerling, na vastgesteld te hebben dat het eerste ontbijt in het hotel kwantitatief niet aan de voor hem gangbare normen voldeed, diezelfde avond in een Chinees restaurant in Soho besloot de overblijvende rijst na de maaltijd in een plastieken zak te verpakken en die in zijn tas te stoppen voor het geval de kwelling van de honger hem tot het uiterste dreef. Twee dagen later beleefde de anders niet zo kwetsbare leerling naar eigen zeggen 'de schaamte van zijn leven' bij de gebruikelijke handtassencontrole ter preventie van terrorisme en vandalisme in WestminsterHall - een authentieke en eerbiedwaardige getuige van Engelands glorievol verleden, slechts luttele yards van het respectabele House of Lords gelegen. Hij moest er onder de ogen van de talrijke toeristen de ongelovige blikken van de anders zo flegmatieke Angelsaksische suppoost trotseren en zich in een taal die hij slechts tot op humanioraniveau machtig was, verantwoorden voor het transporteren van de hoogst ongewone, zoniet verdachte handbagage. Zijn overredingskracht en talenkennis bleken voldoende, want hij werd, met de rijst, in het gebouw toegelaten. Ook daar kijkt een mens naar op.

- om te vragen hoe ze 't best contact houden met de school. Het antwoord ligt voor de hand: een overschrijving doen naar de rekening van de Oud-leerlingenbond. Dan ontvang je Kasteelgalm. Zo blijf je op de hoogte.

Het bleek dat heel wat van onze afgestudeerden naar de school kwamen vol onzekerheden over de evoluties van het schoolleven:

- Staat de al jaren door de leerlingenraad gevraagde frisdrankenautomaat nu al opgesteld en zo ja, waar? Welke dranken zijn er te verkrijgen? (Antwoord voor wie ook met deze prangende vraag zat maar ze niet durfde te stellen: neen, hij staat er niet, maar de leerlingenraad doet zijn best.)

- Spelen de leraars dit jaar toneel of houden ze het bij het gewone komedie spelen? (Antwoord: zie elders)

- Hoeveel priesters werken nog voltijds op de Normaalschool? (Dit blad tracht de ontwikkelingen hieromtrent bij te houden en brengt de lezers ten gepasten tijde op de hoogte.)

- Bestaat 'Spontaan 2' nog, bestaat het niet meer, of is 'Spontaan 3' al opgericht? (N.v.d.r.: ?)

- Wanneer wordt dit schooljaar 'A man for all seasons' in forum vertoond? (Door een vergissing bij de Katholieke Filmliga werd deze prent dit jaar niet geprogrammeerd, evenmin als 'Romeo and Juliet' of 'The Third Man'. Voor volgend jaar wordt beterschap beloofd.)

- Hoe doet Amedee het altijd weer om alles schijnbaar moeiteloos, perfect te organiseren? ( Weten wij ook niet, maar hij doet het toch! Vierhonderd keer merci, Amedee).

Grensgevallen

BNS zendt haar zonen wijd uit. Wij ontmoetten op 18 november enkele jonge onderwijzers die op en over politieke en taalgrenzen hun opleiding ten nutte maken. Vooreerst is er de man die in het kader van de Thusanang-werking een jaar in Zuid-Afrika actief was. Dan zijn er mensen die, pas afgestudeerd, met taalsituaties te maken krijgen die misschien typerend zijn voor ons leuke landje.

Een frisse Westvlaming staat op een steenworp van de 'schreve' voor 27 eerstejaardertjes. Niets aan de hand, denk je dan, ware het niet dat 8 van die knaapjes uit de schoot van Marianne geworpen zijn, en de taal van Breydel en De Coninck niet beheersen. De ouders houden er dan ook rekening mee dat hun kinderen dat eerste leerjaar twee keer zullen doen. Dat hebben ze er voor over, want in de 'Nord' zien zij helemaal geen toekomst meer en ze willen de kansen van hun kind vergroten door het in het Nederlands onderwijs te laten volgen. En om in (dat deel van) België werk te vinden moet je Nederlands kennen... tenzij je in de politiek wil gaan, natuurlijk.

Op een lagere school in Sint-Jans-Molenbeek (Brussel) wordt de speelplaats door een brede witte streep in twee helften verdeeld om de Franse en de Nederlandse afdeling van elkaar te scheiden. De collega's uit beide afdelingen groeten elkaar 's morgens met vanwege de ene kant een 'Dag!', beantwoord door een 'Bonjour!', waarmee het dan weer eens gezegd is tot de volgende morgen. Dan gaat elkeen zijns weegs, naar de klas, waar kinderen van Franstalige ouders in 't Nederlands les volgen, en waar Vlaamse kinderen in het Frans aan hun toekomst timmeren. Zo gaat dat in de stad van de 'liberté du père de famille'.

Een onrechtstreeks pluimpje voor het moedertaalonderwijs in onze pedagogische afdeling bereikt ons uit het Kempense Kalmthout. Een jongeman uit de onderwijzerslichting 1981 is daar in zijn vrije uren boswachter (kent die dan geen cumulatieverbod?). Al boswachtend kwam onze vriend op een mooie zomerdag aan de andere kant van de grens terecht op een camping waar een Nederlandse schone hem prompt inpalmde. In de bossen zijn er geen grenzen en ook de liefde laat zich door zo'n onbenulligheid niet tegenhouden en de groene cumulard mocht dra zijn beste Nederlands aan de Hollandse realiteit toetsen. Dat lukte, want 'Hoewel de Nederlanders een woordje of twee meer kennen dan een Vlaming, kunnen zij met honderd woorden nog niet zeggen wat wij met tien kunnen duidelijk maken. En omdat wij aan de BNS toch een ietsje in de Hollandse richting geduwd werden (sic) sloeg ik daar toch geen zo'n slecht figuur'. Snappen jullie? Vervolg in de familiale rubriek(en).

Iedereen was blij, nieuwe afspraken werden gemaakt, en de lustrumuitgave van volgend jaar zal zijn best moeten doen om het succes van deze keer te overtreffen. Als dat wel het geval is, dan is de zaal echt véél te klein. Daar zal Amedee dan wel iets op vinden. Tot dan!

(Freddy Cloet in 'Kasteelgalm', winter 1983)

{gotop}