Overlijden E.H. Hugo Verbeke
Op 24 december 2021 overleed in Assenede op 91-jarige leeftijd E.H. Hugo Verbeke. Hij werd geboren in Sint-Niklaas op 19 februari 1930 en priester gewijd in Gent op 12 juni 1954. Hij behaalde aan de KU Leuven de licentie in Wijsbegeerte en Letteren, Germaanse filologie (1954-1958). Hij was leraar aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas (1958-1976), zondagsonderpastoor in Verrebroek (1966-1976), directeur van het Pius X college in Zele (1976-1992) en zondagsonderpastoor in Zele-Heikant (1976-1992) en aalmoezenier van het RVT Sint-Jozef in Assenede (1992-2013). Hij bekwam eervol ontslag op 26 april 2013.
De uitvaartplechtigheid vindt plaats op vrijdag 31 december 2021 om 11 uur in de kerk van Assenede.
De homilie tijdens de uitvaartplechtigheid werd uitgesproken door E.H. Marc De Wispelaere, de opvolger in 2013 van E.H. Hugo Verbeke als aalmoezenier van het woonzorgcentrum Sint-Jozef in Assenede.
“Nu zingt mijn ziel op blijde toon, mijn God Gij zijt oneindig schoon.”
Iedereen die de opkomst van de Nederlandstalige liturgie heeft meegemaakt herkent deze woorden, en niet enkel de woorden, maar ook de melodie waarop deze eenvoudige bewerking van de negentiende psalm werd gezongen. Het is een eenvoudige melodie, niet bestemd voor professionele koren, maar voor de volkszang. Ook haar componist is bekend: Ignace De Sutter. Hij was aan de bisschoppelijke normaalschool te Sint-Niklaas een collega van Hugo, een collega waarmee hij het goed vinden kon. Misschien is de tekst van het refrein van dit eenvoudige volkskerklied daar niet vreemd aan: het gaat over muziek en over schoonheid.
Muziek en schoonheid: het zijn wegen die de mens kan volgen in zijn zoektocht naar God. In de negentiende psalm wordt bezongen hoe schoonheid en muziek Gods wil ontvouwen aan het hart dat luistert. Het zijn wegen naast andere. Om Jezus’ richtlijn ‘zoekt en gij zult vinden’ op te volgen zijn ook andere wegen mogelijk. Sommigen bewandelen de weg van de ascese. Hugo was geen asceet, zoals trouwens ook Jezus zelf dat niet was. Ook wist Hugo, ook zoals Jezus zelf, op respectvolle en verantwoorde manier van alle goede gaven van de schepping te genieten. Zij waren voor hem aspecten van de schoonheid die een weerspiegeling is van de onvoorstelbare schoonheid van God. Dit gold voor Hugo ook voor de woorden van de heilige Schrift, en als hij in die woorden en verhalen geen schoonheid kon ontwaren had hij daar grote moeite mee. Het bepaalde ook zijn houding tegenover mensen: hij genoot van hun schoonheid en was teleurgesteld wanneer hij die in hen niet kon vinden. Maar toch bleef hij er diep van overtuigd dat die schoonheid er wel degelijk was, als een schat die hij nog niet had mogen ontdekken, maar waarnaar hij bleef zoeken.
Die ontdekkingstocht beleefde Hugo in een geest van gebed. Jezus’ aansporing ‘zoekt en gij zult vinden’ wordt door Jezus bedoeld als een raadgeving aan de biddende mens om zijn gebed niet te beoefenen als een bedelend vragen van gunsten, maar als een middel om dichter bij God te komen en Hem echt te leren kennen, een kennis die, zoals Johannes het in zijn eerste brief zegt, leidt tot een vrijmoedige omgang met de Heer. Zo kon men Hugo, zolang zijn gezondheid het toeliet, regelmatig aantreffen in de kapel van het WZC, biddend zonder woorden, luisterend naar de tonen waarop Gods wil hem toegezongen werd. De muziek van de eeuwigheid klonk voor hem het duidelijkst in de klanken van de cello, die vermochten de diepte van zijn ziel te beroeren en haar te verheffen tot hoogten van ontroering en vreugde.
De bekoring die uitging van muziek kon hij ook vinden in poëzie, die hij graag las en beoefende. Het spel met woorden was voor hem een middel om zijn gevoelens, vaak met een grote dosis humor, uit te drukken tegenover mensen en tegenover God. Hugo besefte heel goed dat zijn hang naar God, zijn liefde voor kunst en zijn roeping tot het priesterschap enkel wortel konden schieten in het gezin waarin hij was grootgebracht. Dit besef kwam tot uiting in de sterke band die hij onderhield met zijn familie.
Zijn leven op aarde is nu ten einde. Wij hopen en wij bidden dat hij de schoonheid van God nu ten volle mag bewonderen. Voor onszelf bidden wij dat in onze gedachtenis wij steeds dieper mogen ontdekken wie Hugo voor ons was, als mens en priester, kind van de God die hij nu mag zien zoals Hij is. Onze Heer Jezus Christus, in wiens priesterschap Hugo heeft mogen delen, roep hem nu tot zich om ook te delen in zijn verrijzenis en zijn eeuwig leven bij de Vader.
Lees meer over E.H. Hugo Verbeke: klik hier.