Flor Van de Velde: 25 jaar met pensioen op 1 juli 2019
Flor Van de Velde werd als onderwijzer gediplomeerd aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas in 1958.
Flor is nu tachtig en nog elke morgen schrijft hij een gedicht. Om de 50 gedichten bundelt hij die in een boek. Zo heeft hij al 9 boeken samengesteld.
Op 1 juli 2019 was het 25 jaar geleden dat hij, na 36 jaren dienst, met pensioen mocht gaan. Hij schreef er speciaal dit gedicht voor.
Tegen de voortgang van de tijd is niets te doen.
Dus ben ik nu 25 jaar met pensioen.
Ik kijk naar 1994 terug.
Een kwarteeuw achter de rug.
Een vraag die ik stel:
Kan dat nu wel?
Maar het klopt.
In '94 ben ik in de Bosdam gestopt.
Op een zaterdag was ik speaker in Haasdonk op een wielerwedstrijd.
Voor mij een vast gegeven in die tijd.
Plots stond daar de gepensioneerde onderwijzer Albert Verlent,
door heel Haasdonk gekend.
Hij vroeg: “Flor, nog niet met pensioen?”
Albert vond dat ik dat wel eens mocht gaan doen.
De ex-directeur, de nobele
noemde mijn nog een 'onnozele'.
“Ga met pensioen, jong.”
Een tip die bij mij doordrong.
Op school legde ik het voor aan afgevaardigde Roger.
Ik kreeg een gunstig antwoord mee.
’t Was nog dezelfde week dat mijn ontslag
bij het schepencollege lag.
’t Werd goedgekeurd
en eind schooljaar was ik aan de beurt.
Het was mijn uitdrukkelijke wens.
Ik was nog een 'jonge' mens.
Zesendertig jaar stond ik voor de klas
wat een hemelse belevenis was.
Eerst twee jaar in het vierde jaar
en dan stond het derde daar
heel mijn leven in die klas
waarvoor ik na een tijd, de specialist wel was.
Onderwijzer een fantastisch beroep.
Zo fungeren in een jonge groep.
Eigenlijk geen beroep, maar een roeping
gericht naar elke leerling.
Op 55 jaar kwam dus mijn pensioen.
Een leeftijd waarop een mens nog zoveel kan doen.
Ik vind het een dikke fout
dat men iemand tot 65 aan ’t werken houdt.
Ik heb nog enorm van het leven kunnen genieten
en pijlen van mijn boog kunnen afschieten.
Ik kwam voor de hobby wielersport 
geen seconde te kort.
Ik was speaker en journalist,
heel de regio die dat wist.
Van na de middag was ik paraat
in elk dorp dat bij het Waasland staat.
Ik hoor die man in Nieuwkerken nog zeggen
en er de nadruk op leggen.
“Daar zi, de Flor, die moet weeral nie waarken…”
Inderdaad: als de koers begon, was ik al in Niekaarken.
Wat was het leven toch schoon.
En ge zijt dat zo rap gewoon!
Maar voor mij was lesgeven,
het mooiste dat het leven
mij heeft kunnen geven.
En dankzij mijn pensioen
heb ik met zoveel andere dingen voort kunnen doen.
Wat ik in pensioen allemaal nog deed
is voor mij een weet.
Ik schreef alles neer in een boek
dat ik graag nog eens bezoek.
Op 120 bladzijden woord en beeld
zit een afwisseling die niet verveeld.
Bij dit zilveren pensioen ben ik blij
dat ik nog zoveel oud-leerlingen zie rond mij.
Facebook legt op dat vlak een band
waar ze zich ook bevinden in het land.
De collega’s met wie ik werkte
hun herinnering brengt mij sterkte.
Emmanuel D’haemers
woont nog in Kallo in dezelfde kamers.
Roger Van Laere da’s pas ouwe klare.
Erik Smet
was groot in basket.
Er was Bosman Karel.
In de oude tijd noemden ze hem ‘Charel’.
Roger en Ria Puynen,
vader en dochter ook in speeltuinen.
Ronny Aelbrecht met zijn poppen
behoort al lang bij de beroemde koppen.
Annemie De Win,
bravo, ons turnjuf van in ’t begin.
Regi Bosman was ook nog mijn maat,
zeker als het om voetbal gaat.
Marcel D’hooge verblijft al bij God de Hoge.
Ook al was hij een krasse
overleden is Hugo Van Gasse.
Marcel Verbraeken,
heeft zich zelf laten kraken.
Gerard Bosman is een fijn mens
die ik nog een gezond leven toewens.
IN MIJN PENSIOEN
KON IK NOG ZOVEEL DOEN…
Actief blijven,
Microwerk en schrijven….
Lees nog meer over Flor Van de Velde: klik hier en klik hier en klik hier.