Willy Keymeulen
Willy werd geboren in Ninove op 28.02.1939, maar na drie jaar trok het gezin naar Aalst. Hij was elf jaar toen zijn vader in 1950, op 44-jarige leeftijd, overleed, in een gezin van 8 kinderen. Als derde kind kon Willy toch naar de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas en werd hij er als onderwijzer gediplomeerd op 7 juli 1958.
Willy vertelt nu verder zijn eigen verhaal.
"Als gevolg van het overlijden van mijn vader en als 3e kind in een reeks van 8 mocht ik onmiddellijk, in 1958, als onderwijzer starten in het Sint-Maarteninstituut-Aalst (Klein college) in het zesde leerjaar .... in een vaste benoeming in de plaats van een overleden leerkracht. Het geluk begon !
Ik heb dus nooit een interim gedaan, wel legerdienst als reserve luitenant in de Luchtmacht ... in de “hemel” van de luchtmacht in Gavere dank zij mijn klasgenoot Theo Massagé (normaalschool 1958) die dienst deed in ’t Klein Kasteelke en me daar in de juiste richting stuurde.
Na mijn legerdienst startte ik in het 3e leerjaar en in 1963 nam onze school een parochieschool over op 3 min. van mijn latere woonst. Ik en 3 andere collega’s van ’t college muteerden naar deze wijkafdeling. Het 4e leerjaar werd me toegewezen ... een droomklas ! Ik huwde in juli 1964 met Nora Cooreman.
Ik keerde terug naar mijn oorspronkelijke parochie op 3 min. van onze school! In 1983 werd ik schoolhoofd ... met nog 2 wijkafdelingen en een 400 tal leerlingen.
In 1994 ging ik op rust (met pensioen) – nog volgens het oude regime – want dat ging weldra veranderen!
Van echt “rusten” was geen sprake!
Intussen dirigeerde ik al een hele tijd (vanaf 1972) een parochiaal jeugdkoor met orkest. Door met pensioen te gaan had ik geen kontakt meer om nieuwe zangertjes (leerlingen) aan te werven en enkele jaren later stopte dit koor ... maar ik nam meteen het volwassenenkoor (in ’t spoor van E.H. Ignace De Sutter zaliger) over waarmee ik deze Kerstmis (dec 2016) gestopt ben om me volledig te wijden aan mijn gezin, kinderen en kleinkinderen en nog meer onze tuin.
Heel deze voorgeschiedenis was ik al bezig met tuinieren. Na het overlijden van mijn vader (ik was 11 jaar) nam ik onze tuin over... (25 are (moes)tuin) voor een ‘groot gezin’! Daar heb ik echt de microbe gekregen met wat ik nu nog altijd bezig ben: eco-tuinieren.
We kochten een oud huis met een tuintje naast onze huurwoning – we verhuisden van nr 24 naar 22 - en renoveerden dat samen met mijn 2 jongens, zij waren handig en volgden de techische school. In 1993 kochten we een grote tuin die aan onze eigendom paalde.
En nu begint mijn tweede leven ... in die tuin stonden 2 oude zwarte moerbeibomen (begin 1900). Ik kende die grillige bomen met hun zwarte bessen. Dolgelukkig begonnen we deze verwilderde tuin op te kuisen. Dat duurde wel enkele jaren maar intussen zocht ik op Google alles op i.v.m. de moerbei. Het was een boom met een heel lange geschiedenis met veel vertakkingen naar de zijde (China) en de daarbij horende zijderupsen. Ik moest dat ook hebben ... om de moerbei-cirkel rond te maken. Onze verschillende reizen gingen logisch naar Lion (Fr) om zijdemusea te bezoeken en dan verder naar het zuiden. Tot ik de speciale moerbeiboom vond waarvan de zijderups uitsluitend leeft. Ik kocht een klein exemplaar bij een zijdemuseum ... en we waren vertrokken. Het boompje werd groter en groter ... nu nog rupsen! En die vond ik bij Marina Lamsens, goedgekend in Lier voor de zijde. Gelukkig als een klein kind kreeg ik daar een handvol rupsjes ... en ik was vertrokken. Het jaarlijks kweken begon steeds eind april wanneer de speldekop-kleine larfjes te voorschijn kwamen uit de eitjes van het vorige jaar en die onmiddellijk begonnen te vreten aan de eerste blaadjes van de Japanse moerbeiboom in onze tuin.
Met op rust te gaan en om dat gekende “zwarte gat” te vermijden trok ik terug naar het onderwijs en volgde de cursus van herborist ... Daar opende voor mij een nieuwe wereld ... ik was de oudste tussen al dat jong volk! Ik dook in de kruidenwereld en leerde heel wat planten en alternatieven kennen ...Intussen zocht ik steeds naar andere soorten moerbeibomen... elk jaar vond ik wel eentje (soms krijgen en soms kopen) ... in onze tuin staan nu al 26 variëteiten, waar-onder enkele zeldzame exemplaren.
Op het einde van deze studies moest ik een eindwerk maken en koos natuurlijk voor de moerbei. Later heb ik dat werk herschreven en bijgewerkt – want steeds krijg ik uit verschillende hoeken interessante informatie... zelfs voldoende voor een nieuw boek! En met al dit planten- en tuinwerk doe ik al verschillende jaren mee met opentuindagen. Eerst met de Aalsterse compostmeesters, ook met Velt en later met de Landelijke Gilden.
Maar we worden – zoals iedereen – ouder en het tuinwerk wordt zwaarder.... daarom houden we dit jaar meer dan waarschijnlijk onze laatste opentuindagen. Geen nood, in groep en op afspraak kan men steeds van mei tot en met juli onze tuin bezoeken (zie onze web www.moerbeiboom.be) bijwonen.
Vooral dit jaar wordt het uitzonderlijk! De Moorselbaan die aan onze straat - Sint-Vincentiusstraat - paalt, heeft men vorig jaar volledig vernieuwd en ... men heeft er dakmoerbeibomen aangeplant! Een kortere link naar onze tuin is niet mogelijk! En als dank voor de Stad Aalst organiseer ik samen met de Stad, de Landelijke Gilden en de academie van beeldhouwwerken met een doorlopende tentoonstelling en een exclusieve avond-moerbeiwandeling vertrekkend van aan een nabijgelegen parking waarop nog een oudere moerbeiboom staat ... via de Moorselbaan naar onze moerbeituin, waarbij ik aan elke moerbeiboom een passend verhaal of merkwaardigheid zal vertellen. Dat moet uiteindelijk de kers worden op mijn jarenlange tuinplezier.
Tot slot ... om het rustiger aan te doen volg ik nu al een 2e jaar cursus van houtdraaien ... natuurlijk hout van de moerbei. Prachtig hout!
Ik heb veel te danken aan mijn vader (van wie ik de microbe kreeg)... mijn echtgenote Nora (die dit allemaal toegelaten heeft...) én de Normaalschool (waar ik mijn doorzettingsvermogen ontwikkeld heb)!
Dit levenswerk heeft echt mijn leven verlengd !"
(W.K.)
Willy liet de twee moerbeibomen van ongeveer 120 jaar oud als beschermd monument herkennen, hij verdiept zich nog steeds in de groei, de soorten, de geneeskracht, maar ook in de geschiedenis bijhorende mythes van deze fascinerende boom en de zijderups. Dit jarenlange onderzoek zit vervat in een boek 'De Gouden Moerbei (voorgesteld op 26 mei 2007).
Een VTM-ploeg maakte in de reeks 'Groene vingers' een uitzending over de moerbeituin van Willy en werd uitgezonden op 6 en 7 oktober 2007.
Klasgenoot Hubert De Smet maakte een filmpje over de moerbeituin van Willy.
- Op 9 oktober 2010 werd in het park van Beervelde aan Willy de 'Gouden Rozet' uitgereikt voor de beste stand op de tuindagen. Het thema was 'De zijderoute en de moerbeiboom'.
Op de foto: voorzitster van de jury, graaf van Beervelde Renaud de Kerchove
de Dentergem, de echtgenote van de ambassadeur van Oezbekistan, Willy
Keymeulen, Marina Lamsens (Lier).
Een bezoek kan alleen op afspraak: 053 21 57 43 of via e-mail Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
Adres: Vincentiusstraat 22 te 9300 Aalst
Je leest nog meer op de website van Willy: www.moerbeiboom.be