Elk jaar weer...

En toch vergeten we elk jaar weer

hoe veel groener ze waren, de blaren,

hoe mals ze voelden, toen de zon,

jong nog en lenig, geen kans schonk

aan de nevel om de stroom te verbergen.

En telkens weer vergaten we het hoe en

wanneer van de metamorfose van groen

naar geel en geler nog, tot ook die tint verdween

in een fontein, neen, een vulkaan van kleuren,

met een mengeling van hout- en humusgeuren

die zich nestelen in het zwijgen van het woud.

De morgennevel wil niet meer wijken voor

een zon die moe is, uitgeblust, met nog slechts

één immens verlangen, een overloze rust.

Guido Colpaert - oud-leraar