Een laaiend vuur blust zichzelf soms snel! 

Een laaiend vuur joeg door mijn hart

en had mijn rede platgebrand.

Mijn leven leek voorgoed verpand

aan d’ideale vrouw

die ‘k dacht gevonden.

Mijn jonge idealen,

hoe mooi, hoe goed toch ook bedoeld,

waren te groen

en te naïef

en niet getoetst

aan duur van tijd

die alle goedbedoelde dromen,

in minimum van tijd,

een uitvaart voorbereidt!

‘k Beloofde trouw,

‘k zou nooit verwonden,

geen kwetsend woord zou ooit te hard

over mijn lippen komen.

Haar laten leven in ’n paradijs!

Haar levenslust zou ‘k laten stralen!

Te primitief!

Te opgepoetst!

Te hoog gegrepen mijn blazoen!

En toch: geen enkele zoen

was vroegrijp wijs,

doch enkel “goed bedoeld”.

Doch alles lijkt verloren

als men als Judas werd herboren!

Martin De Wilde - onderwijzer 1970