Romakinderen

wij zien ze kijken met ogen vol verwondering

waarin wij vragen lezen die veel te groot zijn voor henzelf

wij pakken heel zorgvuldig elk passend, bruikbaar antwoord in

terwijl we zelf voorbijgaan aan wat klaarheid brengt en zin

in beelden doden media, de hedendaagse hoeren,

de stille kracht die in hun jonge, bange handen wacht

als vanzelfsprekend laten wij begaan, gemakzucht lijkt een ideaal

als iedereen weer arm wordt, dan is de wereld heel sociaal

wie laat z’n stem nog horen doorheen dit dronken, dom lawaai

wie speelt de hond in ‘t kegelspel van macht en te veel rijken

zal het de vreemdeling, de vluchteling, een uitgestoten arme zijn

of rest er toch nog moed in ons in slaap gewiegde bloed

om in hun blik te blijven kijken tot wij gebroken zijn en klein

en dan gewoon durven beamen hoe echt hun bange vragen zijn

Hans Schmidt - onderwijzer 1974