Romakinderen
wij zien ze kijken met ogen vol verwondering
waarin wij vragen lezen die veel te groot zijn voor henzelf
wij pakken heel zorgvuldig elk passend, bruikbaar antwoord in
terwijl we zelf voorbijgaan aan wat klaarheid brengt en zin
in beelden doden media, de hedendaagse hoeren,
de stille kracht die in hun jonge, bange handen wacht
als vanzelfsprekend laten wij begaan, gemakzucht lijkt een ideaal
als iedereen weer arm wordt, dan is de wereld heel sociaal
wie laat z’n stem nog horen doorheen dit dronken, dom lawaai
wie speelt de hond in ‘t kegelspel van macht en te veel rijken
zal het de vreemdeling, de vluchteling, een uitgestoten arme zijn
of rest er toch nog moed in ons in slaap gewiegde bloed
om in hun blik te blijven kijken tot wij gebroken zijn en klein
en dan gewoon durven beamen hoe echt hun bange vragen zijn
Hans Schmidt - onderwijzer 1974