Zomertijd...

De schoven als soldaten

strak gericht op 't stoppelveld:

goudgeel en door de zon gekoesterd.

De oogst, wagens hoog geladen,

met vreugde binnen gereden.

Vlegels speelden een ritmisch spel.

De molenstenen pletten de korrels tot meel

dat de molenaar vol eerbied

door de vingers liet glijden.

Later tekende moeder heel devoot

een kruis op 't vers gebakken brood...

Vertrouwde beelden van weleer,

vandaag nog slechts herinnering.

Nu ratelen de dorsmachines

over de velden en doen het werk

van honderd boeren in een mum van tijd.

Zelfs krast het mes niet meer

over de korst in een gewijd gebaar.

De machine snijdt het brood tot sneden...

Dit is evolutie; dit is...

moderne tijd.

Eddy Picavet - onderwijzer 1956