Danklied van een bejaarde 

Dank aan hen die mij vergeven

dat nu en dan mijn handen beven, 

en aan hen die luider spreken

en mijn stilte zo doorbreken.

Dank wanneer men wil verstaan

dat door ouderdom voortaan

ik heel wat trager word bij 't eten.

Soms wordt mij dit gebrek verweten.

Dank aan hen die blijven luisteren

als ik zacht begin te fluisteren

over de mooie tijd van toen,

die ik graag zou overdoen.

Dank aan hen die mij verzorgen

met geduld, vandaag en morgen,

en die hun aandacht naar mij richten

en zo mijn eenzaamheid verlichten.

Dan voor ieder vriendelijk woord

dat zo zelden wordt gehoord.

Dank voor ieder nederig werk.

Jullie inzet treft me sterk.

Dank om vriendschap mij gegeven,

bron van vreugde voor mijn leven,

de gave van een echte band,

een liefdevol hart, een open hand.

Dank aan hen die om mij geven

ook op 't einde van mijn leven,

mij zullen bijstaan in het lijden,

zorgend wijd hun mantel spreiden.

Moge God hen ooit belonen,

mild zijn groet liefde tonen,

want wat je aa mij hebt gedaan

dat heb je aan de Heer gedaan!

E.H. Hugo Verbeke - oud-leraar