Eenzaamheid
Het leven trok zijn spoor
door gelaat en haren.
De rimpels werden grof en diep,
vooral de jongste jaren.
Het stappen gaat niet meer zo vlot.
Onzekerheid neemt toe.
De kleinste inspanning maakt je
vaak toch al zo moe.
Rust palmde de werkkracht in.
De eenzaamheid en zorgen
vullen de dagen keer op keer.
Komt er nog wel een morgen?
De wereld wordt zo klein en stil.
Ik voel zo diep de pijn
van ouder worden,
berustend en gelaten zijn.
Familie, de buren, de vrienden van vroeger...
Waar zijn ze gebleven?
Het is toch zo moeilijk
alleen verder te leven.
Eddy Picavet - onderwijzer 1956