Eenzaamheid

Het leven trok zijn spoor

door gelaat en haren.

De rimpels werden grof en diep,

vooral de jongste jaren.

Het stappen gaat niet meer zo vlot.

Onzekerheid neemt toe.

De kleinste inspanning maakt je

vaak toch al zo moe.

Rust palmde de werkkracht in.

De eenzaamheid en zorgen

vullen de dagen keer op keer.

Komt er nog wel een morgen?

De wereld wordt zo klein en stil.

Ik voel zo diep de pijn

van ouder worden,

berustend en gelaten zijn.

Familie, de buren, de vrienden van vroeger...

Waar zijn ze gebleven?

Het is toch zo moeilijk

alleen verder te leven.

Eddy Picavet - onderwijzer 1956