wat ik mij herinner van de BNS 

schitterende lesgevers, scherpe geesten 
en het benarde van hoge muren 
omheen kastanjebomen 

Napoleon komt in mij naar boven, 
de blozende met zijn sleutelbos 
die geen hand in een broekzak 
wou zien verdwijnen 

en Prosper, die ik zelf die naam 
heb gegeven: hoe hij heette 
dat weet de wind 

hij las vuurrood mijn eerste rijmen 
en kwam dan vragen 
of ik gelezen had in Hugo Claus 

en een doctor in de exegese 
die vertelde uit het boek Job 
en mij leerde het absurde 
van het lijden en daar 
een geloof tegenop 

verder de spons over gezichten 
men moet barmhartig zijn 
en vergeten soms tegen je wil in 
of tegen een beter weten

Staf De Wilde – (gedicht 2018) - onderwijzer 1967 - licentiaat Germaanse Filologie 1973