E.H. Frans De Bruyn

Geboren te Aalst op 29.09.1904

Overleden te Aalst op 18.08.1975

10.06.1933: priesterwijding te Gent

15.07.1933: leraar aan het O.L.Vrouw-instituut te Zottegem

21.08.1934: leraar Nederlands aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas

09.08.1946: superior van het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren. Hij werd tevens benoemd als dekanaal inspecteur voor de pedagogische conferentiekring Lokeren.

13.07.1957: pastoor van de parochie Sint-Martinus te Berlare

Bij zijn afscheid aan de Normaalschool in 1946

Onverwacht kwam het bericht van zijn benoeming tot superior van het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren... maar ook voor hemzelf. In hem verliezen de normaalschool een flinke, eeuwig-jong gebleven kracht, de directeur en collega's een grote steun, de studenten een blije, verdienstvolle en onderlegde leraar, de KSA-ers een togewijde proost.

Twaalf jaar heeft E.H. De Bruyn voor zijn jongens gewerkt. Zovelen hebben hun letterkundige vorming aan hem te danken. Als toneelregisseur kon E.H. De Bruyn eens te meer zijn talenten in dienst stellen van de normalisten. De oud-leerlingen denken maar aan de puike opvoeringen van 'Julius Caesar', 'Jozef in Dothan' en 'Het Grote Wereldtoneel' van Calderón.

Meerderen zullen zich de aangename en verkwikkelijke uren herinneren bij zijn enig-heerlijke poppenkast. (ruim 80 poppen, meestal zijn eigen werk!).

Onder zijn wijze leiding en dank zij zijn priesterlijke belangstelling mocht de K.S.A. op de Normaalschool flinke vorderingen maken. In zijn aanmoedigend en bezielend woord vonden niet weinigen de moed om steeds naar hoger en beter te streven. Hij begreep de studentenzielen.

Al zagen we E.H. De Bruyn niet graag van de Normaalschool weggaan, toch weten we dat de nieuwe verantwoordelijkheid, welke de geestelijke overheid hem gaf, zeker zal ten beste komen aan het onderwijs en dat hij, met Gods hulp, in zijn college veel goed zal doen.

In memoriam

... Een rusteloze wroeter. Gedurende dertien jaar leraar te Sint-Niklaas, elf jaar superior aan het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren, achttien jaar pastoor: telkens nam hij zijn taak op als een gespannen boog die zijn pijlen richt op de jeugd, de leerkrachten, de zorg voor een grote parochie.

Een stille dulder. Dertien jaar lang droeg hij het kruis van zijn ziekte. Het deed hem pijn herhaaldelijk geremd te zijn voor al wat hij zo graag en onberekend had gedaan. Uit zijn woord en daad, vooral uit zijn woordeloos leed, weten wij hoe schoon hij zijn gemeenschap wilde...

(Uit het gedachtenisprentje, Kasteelgalm, herfst 1975)

{gotop}