Werner Van Hove

Geboren te Sint-Niklaas op 23.11.1919

Behaalde het diploma van onderwijzer aan de Bisschoppelijke Normaalschool in 1939.

Studeerde verder pedagogiek aan de KU Leuven en werd in 1943 licentiaat en in 1944 doctor in de Pedagogische Wetenschappen.

Hij werd onderwijzer in de lagere oefenschool van de Bisschoppelijke Normaalschool.

Vanaf 01.09.1961 leraar aan de middelbare Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas.

Bij zijn afscheid aan de Bisschoppelijke Normaalschool in 1982

Bij de afsluiting van het schooljaar 1981-82 beëindigde Werner Van Hove zijn taak als lesgever aan onze Normaalschool. Hij werkte er achtendertig jaar lang.

Werner werd geboren te Sint-Niklaas op 23 november 1919. Hij was leerling in de Bisschoppelijke Normaalschool, en ging na zijn onderwijzersopleiding, pedagogiek studeren te Leuven. De colleges werden toen nog veelvuldig in het Frans gegeven, en de examens dienden in die taal te worden afgelegd! In 1943 kwam hij als licentiaat, en in 1944 behaalde hij zijn doctoraat met een proefschrift over de karaktertypologieën. Zo begon hij dan zijn loopbaan... in de lagere oefenschool! Na zes jaar onderwijservaring basisschool, en mits slagen voor het examen, werd men toen inspecteur. Aldus gaf Werner les in het eerste leerjaar (met 49 leerlingen!), het tweede, en het vijfde.

Rond die tijd wou men vanuit de sociale organisaties wat doen voor een betere studie- en beroepskeuze voor de leerlingen. Men beschikte echter niet over de middelen om deze idealistische wens te realiseren.

Werner werd gevraagd een Dienst voor Voorlichting en Beroepskeuze op te richten, met 'anderhalve man' personeel, en voor een minimale wedde. De enige lichtpunten waren "dat het voor de goede zaak was" en "dat het in de toekomst beter kon worden". We schrijven 1 januari 1950.

Op die wijze zou Werner gaan behoren tot de pioniers van de oriënterings- en begeleidingsdiensten die een grote rol speelden in de democratisering van het onderwijs en de sociale vooruitgang. De moderne humaniora werd ondertussen in de wet als nieuwe vorm voorzien.

Werner staat nu aan het hoofd van de P.M.S.-diensten, met in totaal 56 personeelsleden!

Hoewel psycholoog van beroep, bleef Werner toch pedagoog van roeping. Dertien jaar lang was hij leraar aan de Katholieke Hogeschool voor Vrouwen. Hij werd inspecteur van het technisch normaalonderwijs. Sinds 1961 was hij als lesgever verbonden aan onze afdeling voor lerarenopleiding. Samen met A. Daelemans (heden Secretaris-generaal van het N.S.K.O.) schreef hij 'Algemene Onderwijsleer' (eerste uitgave: 1957). En samen met Roger Beirnaert (Secretaris-generaal van het Pedagogisch Bureau) en licentiaat H. Verstuyf schreef hij 'Inleiding tot de psychologie' (eerste uitgave: 1959). Beide werken zijn tientallen jaren dé leerboeken voor algemene psychologie en algemene didactiek geweest. Haast alle katholieke regentaten gebruiken ze, en de rijksscholen pikten stiekem tekstgedeelten en oefeningen. Aan de universiteit kregen de pedagogen-in-wording ze te studeren als examenstof. Duizenden regenten en regentessen zijn met deze leerboeken in hun beroep gevormd. In de recentere publicaties vindt men veelal dezelfde ideeën terug, zij het in een andere terminologie, of verder uitgebouwd.

Werners omgeving heeft zich niet altijd dit werk en de betekenis ervan gerealiseerd.

Ook als echtgenoot en (groot)vader telt Werner mee. In 1944 huwde hij Vera Van Grembergen. Zij hebben acht kinderen (vijf meisjes, drie jongens) en vijftien kleinkinderen! (Dit laatste aantal is nog in volle expantie!) Zijn echtgenote was steeds zijn 'tweede kracht'. In feite is zij de mede-auteur van het gezamenlijk levenswerk, op een stille wijze, zoals dat vroeger algemeen was.

Zo stilaan komt wat meer vrije tijd in zicht. Die vult Werner graag met zijn hobby's: lezen, schrijven, kruiswoordraadsels, en... filmen! Het gezin beschikt over een rijk familie-filmarchief waarbij menig vader diepgroen van jaloersheid zou worden.

Wij wensen Werner heel veel vreugde en genoegen in zijn verder leven! Dit is een heilwens, maar gelukkig geen volledig afscheid!

(Ulrik Wauters en Guido Van den Wijngaert in 'Kasteelgalm', herfst 1982)

 

 

{gotop}