E.H. Marc Meganck: diamanten priesterjubileum

Op 29 april 1962 werd Marc Meganck priester gewijd. Ter gelegenheid van dit diamanten priesterjubileum verscheen in het 'parochieblad' 'Kerk & Leven' een artikel waarin de jubilaris terugblikt op zijn priesterschap.

Ik ben geboren in Sint-Niklaas in 1938 en deed middelbare studies aldaar. Mijn priesteropleiding deed ik in Leuven en Gent. Ik werd gewijd in 1962. Na universitaire studies werd ik benoemd in het hoger onderwijs: lagere en middelbare Normaalschool in Sint-Niklaas, normaalschool Onze-Lieve-Vrouw-Visitatie in Sint-Amandsberg-Gent, Artevelde Hogeschool in Gent en Hoger Diocesaan Godsdienstinstituut in Gent. Tevens gaf ik les in de Diocesane Noviciaatschool in Gent en Sint-Paulus Klein-Seminarie in Gent-Mariakerke. Van 1972 tot 2016 was ik algemeen directeur van de Congregatie van de Zusters Onze-Lieve-Vrouw-Visitatie (Gent/Engeland/Rwanda). Na mijn pensionering werd ik aalmoezenier van woonzorgcentrum Sint-Coleta Gent tot 2016. Ik ben uitermate dankbaar dat de diocesane verantwoordelijken toegelaten hebben dat ik gans mijn actieve loopbaan mocht wijden aan de vorming en de opleiding van jongvolwassenen in het hoger onderwijs, alsook aan de vorming van religieuzen. Ik geloofde en geloof nog sterk in de onmisbare waarde van vorming (maar dan zoals die door de grootmeesters in de pedagogiek verstaan en ingevuld is geworden!) Voor de gelovige katholieke gemeenschap werd de voorbije driekwart eeuw grotendeels beheerst door de leer van het Tweede Vaticaans Concilie. Velen beriepen zich daarop, terecht of niet, gegrond of niet, met of zonder grondige kennis van de gepubliceerde documenten en de broodnodige commentaren. Bij de doorstroming van ‘hoofd naar ledematen' verliep mijns inziens de communicatie mank. Dat was des te dramatischer omdat een groot gevaar het gelovige volk bedreigde (om velerlei redenen): de onwetendheid aangaande de Boodschap. De continuiteit was en is duidelijk in gevaar. Dat schiep en schept de nood aan bezielde en betrouwbare 'kerkleraren' (op alle niveaus!) die stem krijgen tot in de breedste lagen van het volk. Psychologisch en pedagogisch, en ook sociologisch, is het nagenoeg uitsterven van de verantwoorde en gegronde 'devoties' in onze katholieke gemeenschap niet zonder gevolgen gebleven. Het verwaarlozen van de waarde hiervan (alsook van de „private en kleine liturgie”, zoals kardinaal Godfried Danneels zei) heeft desastreuze gevolgen. De band met het 'eenvoudige volk' werd daardoor gebroken. `Ik vermoed dat ik een 'historisch tijdsgewricht' heb meegemaakt (of meemaak). Het werd (wordt) gekenmerkt door 'de noodzaak aan aanpassing'. Op dat vlak voel ik mij als een 'ervaringsdeskundige'. Ik was van quasi ontelbare 'aanpassingen' getuige én 'lijdend voorwerp', bewust of onbewust, gewild of ongewild, instemmend of weigerachtig. Het aanbod was legio, gegrond of niet, verantwoord of niet. Wetend dat 'verandering' eigen is aan 'ontwikkeling', ben ik er van overtuigd dat men onvoldoende heeft rekening gehouden met de psychologie van hen die tot 'aanpassing' werden gedwongen of genodigd, alsook met de waarheid dat bij 'verandering' van de 'vorm' ook de 'inhoud' verandert. Hoogstnoodzakelijk was een verantwoorde en vrij kieskeurige 'selectie' zowel in de aangeboden (schaarse, Nederlandstalige) geestelijke literatuur als tussen de 'trendy' woordvoerders. Er was een overaanbod van 'godsdienstige' (of vaag religieuze) literatuur die geen leemte vulde en geen basis legde. Persoonlijk ben ik al die jaren pijnlijk getroffen door een 'verduistering van het sacrale' niet alleen in de maatschappij maar ook in het kerkelijk leven. De grootmeesters op het vlak van het sacrale verdwenen of werden ontoegankelijk. Aangezien 'roeping' een actueel gebeuren is, is het zaak bewust te zijn van de actualiteit van de roeping als christen en als priester. Dus ben ik dankbaar en verschuldigd voor wat voorbij is; beschaamd om wat onvoldoende en ondermaats was; 'luisterbereid' voor de stem en de aanwezigheid van de Verrezen Heer in 'de kleine dingen'. Mijn priesterlijk apostolaat komt bijna uitsluitend neer op intense correspondentie en persoonlijke begeleiding van volwassenen. Als men de nadruk wil leggen op de kern van de Boodschap, op de eigen en onvervreemdbare taak van christen en vooral op de Persoon van de Aanwezige Verrezen Heer - „Christendom is niet allereerst een leer maar een Persoon”, schreef Bro - dan zullen altijd mensen ontvankelijk worden voor Hem en bereid zijn tot een tijdelijk of levenslang engagement (in welke vorm dan ook). „Niet gij hebt Mij gekozen maar Ik u!” Zal ik mijn jubileum vieren? In deze tijd heeft dat volgens mij geen enkele waarde of belang voor de kleine of grote christengemeenschap. De oude priester moet de kans hebben en ze moet hem gegund worden om de 'contemplatieve dimensie' van zijn roeping te beleven. Daarin moet hij ook gewaardeerd worden. Men kan evenwel een jubileum wel zinvol 'ge- en herdenken' in zeer beperkte zin met gelijkgezinden die de afgelegde weg verstaan.

(Bron: 'Kerk & Leven' Sint-Niklaas Nieuwkerken-Waas' 20 juli 2022 - jaargang 83 editie 2321)