Denkend aan...  Emiel BROEKAERT (°16.12.1929  + 07012017) - Diplomajaar onderwijzers 1949

Het kan niet sterker verwoord worden dan met de spreekwoordelijke ‘donderslag bij heldere hemel’: het overlijdensbericht van onze klasgenoot Emiel Broekaert.

Op 4 oktober was hij nog aanwezig op onze klas-bijeenkomst te Oostakker en niets liet vermoeden dat we zo kort daarna hem zouden moeten verliezen : schijnbaar in goede gezondheid, joviaal en in uitzicht veel jonger dan zijn leeftijd.

We werden een hechte vriendengroep door onze studie aan de normaalschool van Sint-Niklaas. Het was een strenge en formalistische school, waar het contact met de directeur vastgelegd was en voorbehouden (?) aan de student die eerste stond in de alfabetische volgorde. Die opdracht viel daardoor op Emiel Broekaert. Een prettige opdracht was dit niet, want het was voor Emiel geen pretje bij de strenge toenmalige directeur te gaan aankloppen. Maar Emiel moest over het nodige diplomatieke talent beschikken want hij slaagde er zelfs in bij die directeur een zekere sympathie te verwerven. Zo bekwam hij voor ons soms onverwachte toelatingen. Daarom kreeg hij van ons de eretitel ‘Eerste Piet’.

We verlieten de normaalschool in 1949 met ons onderwijzersdiploma op zak. Voor Emiel werd het niet de weg naar het onderwijs. Hij bouwde in het Belgisch leger een schitterende loopbaan uit, tot de rang van kapitein-commandant toe. Over zijn militaire loopbaan kon hij boeiend vertellen.

Als opvoedingsofficier en hoofdredacteur van het tijdschrift VOX wierp zijn pedagogische opleiding toch nog haar vruchten af. In die tijd, toen de dienstplicht nog bestond, was voor vele eenvoudige jongens die geen culturele feedback hadden, het leger een uitdagend milieu waar veel ten goede maar ook ten kwade kon gebeuren. De verdienste, in positieve zin, van een figuur als Emiel kan hierbij niet overschat worden.

Als het enigszins kon was Emiel op onze jaarlijkse klasdagen aanwezig. Op de foto van onze memorabele jubileumviering in 1999 zien we hem nog, samen met zijn goede Antoinette : beide zoals steeds piekfijn, verzorgd en stijlvol in kledij en voorkomen. Met weemoed herlees ik het verslag en bekijk ik deze foto’s, want zovele zijn niet meer onder ons.

Voor het gezin Broekaert werd het jaar 2012 een annus horribilis. Op amper enkele uren tijd maakte het overlijden van de enige zoon een einde aan wat men noemt ‘de goede oude dag’. Voor deze goede gevoelige mensen werd het een verdriet dat zich dagelijks opnieuw aanbood. Een vriend van ons die een gelijkaardige beproeving meemaakte formuleerde het als volgt: "Het is een zware rugzak waarmee je ‘s morgens opstaat en die je niet kunt afleggen". Uit de reactie op onze uitnodigingen voor de klasdag konden we slechts bij benadering gissen hoe zwaar de beproeving woog. Emiel schreef : “We kunnen het gewoon niet aan  ...”. Het vroeg veel overredingskracht om hem over te halen vanaf 2015 toch terug aanwezig te zijn. Het begrip en de vriendschap die hij daar ondervond had blijkbaar toch een bescheiden balsemend effect. Het geeft me een goed gevoel daarin geslaagd te zijn en we koesterden de hoop om mettertijd ook Antoinette in deze ervaring te kunnen betrekken. Het voor ons onverwacht overlijden van Emiel stelt brusk een einde aan deze hoopvolle verwachting.

Het overlijdensbericht formuleert op treffende wijze de betekenis van dit afscheid voor echtgenote, kinderen en kleinkinderen: droefheid en dankbaarheid. Het zijn eenvoudige woorden, maar voor hen met diepe inhoud. Verdriet is niet meetbaar, wel deelbaar. Deze zijn ook onze gevoelens - en hier spreek ik namens de klasgenoten die er nog zijn.

Jullie vooral, maar ook wij moeten het voortaan stellen met de goede herinneringen, mettertijd zelfs anekdoten die met een weemoedige glimlach zullen verteld worden.

Voor onze steeds kleiner wordende maar hechtere vriendenkring van de klas 1949 is het een erezaak de echtgenotes van onze overleden klasmakkers verder in onze activiteiten te betrekken. We beschouwen hen als vertegenwoordigers van hen die er niet meer zijn. Tot nu toen konden de echtgenotes van wijlen Marcel Van Oost, Karel De Wolf, Antoon Noë, Roger Laureyns dit waar maken. Bij anderen vonden we waardering op andere manieren. Het is dus de bedoeling op dezelfde wijze met onze uitnodigingen en verslagen aan die goede echtgenote van Emiel te bewijzen dat we hem niet vergeten, ja, dat hij er nog bij hoort.

Onvergetelijke klasgenoot, goede vriend Emiel Broekaert.

(Daniël Ostyn, 12 januari 2017.)