Overlijden E.H. Marcel De Meyer

m de meyer
Op 12 juli 2021 overleed te Moeskroen E.H. Marcel De Meyer. Hij werd geboren te Oostakker op 3 januari 1942. In 1962 behaalde hij aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas het diploma van regent Nederlands-Geschiedenis. Hij werd priester gewijd te Gent op 4 juli 1970. Hij was onderpastoor te Zwijnaarde (11.07.1970) en Gent Sint-Jan Baptist (18.02.1974). Hij werd pastoor te Gent Sint-Antonius (Heirnis) (03.10.1992) en Gent-Sint-Macharius (19.09.1997). Hij kreeg eervol ontslag en ging met pensioen op 31.07.2018.

Lees meer over E.H. Marcel De Meyer: klik hier.

priester de meyer

HOMILIE UITVAART MARCEL DE MEYER

18 juli 2021 – Begijnhofkerk O.-L.-V. Ter Hoye, Gent

1STE LEZING: 1 JOH. 3, 14.16-20

EVANGELIE: MATTHEÜS 25, 31-40

(Stilte)

Onwezenlijk die stilte hier in de kerkruimte, met priester-, pastoor Marcel in ons midden. In elk gezelschap kon je hem - met zijn geëigende stem - van meters afstand horen en dan die zo herkenbare lachsalvo’s… Hij genoot van gezelschap - priester onder de mensen, grenzeloos hen nabij.

Nochtans was priester-zijn niet zijn allereerste keuze. Als flinke student wou hij, na het secundair onderwijs bij de Broeders van Oostakker, zelf leraar worden en verliet daarom zijn bakermat voor de regentenstudies in Sint-Niklaas. Maar het kleine evangelische zaadje dat van thuis-uit ‘al doende’ in hem was uitgezaaid is blijven groeien doorheen zijn studiejaren. In één van zijn homilieën sprak hij erover:

‘Roeping’ veronderstelt – zo zei hij - een stem die je aanspreekt, die je bij je kraag pakt, je ergens raakt in je diepste binnenste. Een stem die iets van je diepste verlangens doet meetrillen en die zegt: ”Ik heb je nodig! Wil je Mij helpen om een liefdevolle wereld te scheppen? Anders blijft het een verloren stem, een stem die roept in de woestijn”… (Marcel De Meyer, 4de Paaszondag A)

Marcel ging naar het seminarie en werd in 1970 priester gewijd.

Zelf heb ik hem nooit horen preken, wel vanop afstand met belangstelling gevolgd en – sinds zijn verhuis naar Moeskroen – zijn wekelijks uitgeschreven homilieën met aandacht mogen lezen. Het viel mij op hoezeer hij hierin dikwijls vertrok van herinneringen aan eigen kinder- en jeugdjaren. Want zoals hij geen mens zou verlaten, wou hij evenmin die bakermat van zijn jeugd in de nabijheid van het Mariabedevaartsoord te Oostakker, verloochenen. Hij bleef trouw aan zijn wortels en was er dankbaar om.

Op het eind van de meimaand schreef hij in de homilie voor Drievuldigheidszondag het volgende – en nu citeer ik priester Marcel:

Zoals elke avond stopt mama haar twee jongetjes van vijf en anderhalf jaar in bed. Met een terugkerend ritueel. Het liedje “Slaapt kindjes slaapt, daar buiten loopt een schaap; een schaap met witte voetjes dat drinkt zijn melk zo zoetjes. Slaapt kindjes slaapt, daar buiten loopt een schaap; een schaap met witte voetjes dat drinkt zijn melk zo zoetjes”. De oudste kan het liedje al meezingen. Daarna geeft mama haar twee schattebouten een kruisje: “In naam des Vaders, des Zoons en des heiligen Geestes. Amen”. En nog een kusje: “God zegene en God beware u”…

Enkele maanden later vraagt de oudste haar: “Mama, zal ik altijd gelukkig zijn, mijn hele leven lang? Zal God mij altijd bewaren?” Zij twijfelt omdat zij ziet wat er in een mensenleven allemaal kan gebeuren. Maar toch gelooft zij dat God haar kindjes zal zegenen en bewaren.

(…)

‘In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest’. Het zijn schamele menselijke woorden om het onzegbare uit te drukken: ‘God is als een wervelwind van liefde, doordrongen van relatie’. Dat is voelbaar in zijn schepping, dat is voelbaar in de persoon van Jezus en in zijn boodschap, dat is voelbaar in de Geest die zijn mensen bezielt. Heel bewust het kruisteken maken, is zich afstemmen op die liefde die eens onze voltooiing zal zijn. Pas dan zal de vraag: “Zal ik altijd gelukkig zijn?” een definitief antwoord krijgen…” (Marcel De Meyer, Drievuldigheidszondag, 25/05/2021).

Hoe mooi verwoord, maar vooral hoe sterk doordrongen van eigen beleefde ervaring. Voor priester Marcel was het priesterschap niet het toetreden tot een toen nog maatschappelijk sterk gewaardeerde kaste; het was ‘roeping’, ‘weggetrokken worden’ uit zelfbepaalde levensstijl, ‘gegrepen worden’ door de navolging van Christus, zich openen voor Gods Liefde, en – zoals wij hoorden in de eerste lezing uit de eerste brief van Johannes: “Wat liefde is hebben wij geleerd van Christus: Hij heeft zijn leven voor ons gegeven. Dus zijn ook wij verplicht ons leven te geven voor onze broeders.”

Vrienden, wie je ook bent – Godgelovig of niet – je zal erkennen dat priester Marcel die weg gegaan is en precies daarom grenzen doorbrak om mensen te ontmoeten, om mensen samen te brengen, om mensen te dienen.

Wanneer de evangelist Mattheüs ons – tot besluit van zijn lang geloofsgetuigenis - wil duidelijk maken waar ‘de navolging van Christus’ eigenlijk om gaat, wat christen-zijn ten gronde is, dan biedt hij ons een grandioze vertelling, een majestueus schilderij als antwoord. Kerk en hiërarchie komen niet ter sprake; wel mensen van de periferie, de gekwetsten, de niet-erkenden, de hongerigen en dorstigen, de vreemdelingen, de zorgbehoeftigen, de zieken. En dan de vraag: heb ik ze gezien, heb ik ze willen zien en heb ik er iets voor gedaan?

Marcel zal zich zeker meermaals worstelend die vraag gesteld hebben. Want hoezeer hij ook door zijn profetische levenshouding en zijn handelen bekendheid kreeg – hij liet zich voortdurend bevragen door het evangelie, door de Blijde Boodschap… Zelfvoldaan was hij niet.

Ook daarvan zijn getuigenissen te vinden in een van zijn laatst uitgeschreven homilieën – half juni, over ‘het schip in de storm’. En ook nu een langer citaat:

Ik vraag me vandaag af: ‘Heb ikzelf Jezus in mijn levensboot meegenomen? Is mijn vaart niet alleen bij mijn doopsel gestart, maar ook daarna verdergegaan? Ja, ik herinner me wel: de dag dat ik gevormd ben en de dag van mijn priesterwijding. En op moeilijke dagen kijk ik vaak naar de Man van Smarten aan het kruis, bij wie ik vaak sterkte en bemoediging haal. Maar ik denk hierbij ook aan enkele meevarende priesters die me altijd uit dreigend verdrinkingswater hebben gered. Nu denk ik: eigenlijk is het Jezus die me toen stilletjes heeft gezegd: “Kom, laten wij oversteken. Wij varen samen in je levensboot. Wij maken er een vriendentocht van!”… (Marcel De Meyer, 12de zondag door het jaar, Schip in de storm, 17/06/2021)

En in de homilie van een week vroeger, lees ik:

Als priester mag ik het Woord Gods verkondigen. Is dat wel mogelijk? Gods Woord als kleine mens verkondigen? God begrijpt die moeilijkheid. God laat zijn Zoon Jezus in eenvoudige parabels en wonderverhalen zijn Woord verkondigen. In woord en daad. Maar Jezus’ Boodschap klinkt altijd weer: ‘de verpakking is niet belangrijk, wel wat er in zit’. De verkondiger is niet belangrijk, wel de boodschap die hij brengt. Het is wel aangewezen dat er harmonie is tussen de twee. In elk geval is Gods Woord niet opdringerig. Het is een klein onooglijk zaadje dat ontkiemt als ons hart er voor openstaat…” (Marcel De Meyer, 11de zondag door het jaar, 09/06/2021)

Goede vrienden, laat het leven van priester Marcel bij elk van ons zo’n zaadje hebben achtergelaten, laat - vanuit de vriendschap met hem – het verder kiemen in je leven.

Tot besluit nog even opnieuw dat einde van de homilie op Drievuldigheidszondag:

‘In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest’. Het zijn schamele menselijke woorden om het onzegbare uit te drukken: ‘God is als een wervelwind van liefde, doordrongen van relatie’. Dat is voelbaar in zijn schepping, dat is voelbaar in de persoon van Jezus en in zijn boodschap, dat is voelbaar in de Geest die zijn mensen bezielt. Heel bewust het kruisteken maken, is zich afstemmen op die liefde die eens onze voltooiing zal zijn. Pas dan zal de vraag: “Zal ik altijd gelukkig zijn?” een definitief antwoord krijgen…

Gelovig durf ik erop vertrouwen dat priester Marcel thans in God zijn voltooiing vindt en definitief van Godswege het ultieme antwoord vernomen heeft en dit nu ervaren mag.

Stefaan Van der Kelen

Lees hieronder een van de laatste preken van Marcel De Meyer bij het evangelie van de vierde paaszondag 'De goede herder' - april 2021

De goede herder (4e Paaszondag A)
In de hogere cyclus van de humaniora hebben wij een priester als godsdienstleraar. Hij is streng, maar heeft een diepe invloed op zijn studenten: toch niet mis, drie leerlingen op negen jaren tijd die vanuit de moderne humaniora van Oostakker ‘roeping’ hebben, het seminarie binnentreden en zes jaren later tot priester worden gewijd...

Ons handboek godsdienst in het laatste jaar is door hemzelf gemaakt. Heel eenvoudig, door enkele studenten getypt, met op de kaft de foto van een bedoeïen die zijn kudde hoedt. Hij lijkt op prins Abdallah, de zoon van Emir Ben Kalish Ezab, uit ‘Kuifje en het zwarte goud’…

Om de bijbel te verstaan, zegt onze eerwaarde, moet je in de schaduw van een palmboom gaan zitten. Je moet dorst hebben die genegen gelest wordt door een echte herder, zoals je die vindt in het Oude Testament: Mozes, David, de profeet Amos, vele leiders van het godsvolk. En vooral: “als een herder weidt de Heer zijn kudde”, zegt Jesaja ...

De eerste christenen leven in een gespannen sfeer en daarom portretteren ze Christus niet. Ze gebruiken hiertoe symbolen die duidelijk zijn voor de ingewijden. De joden denken aan de herders uit het Oude Testament. Maar als christenen  een ‘goede herder’ afgebeeld zien, denken ze vooral terug aan Christus. Men vindt die afbeeldingen in de catacomben, op mozaïeken, op sarcofagen en zelfs op olielampen. En ook op mijn eerste communieprentje  staat Jezus als ‘goede herder’ afgebeeld. Eveneens op het prentje van de meeste andere communicantjes. Als wij ze uitgewisseld hebben, beschikken wij over een uitgebreide collectie ‘goede herdertjes’, onder Italiaanse invloed nogal zeemzoeterig en kitcherig. Zeggen wij vandaag. Zeggen wij in 1949 helemaal niet…

Ik denk vandaag aan een versje van Toon Hermans: “Je hebt iemand nodig, stil en oprecht,
die als het erop aan komt voor je bidt of voor je vecht. Pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient, slechts dan kan je zeggen: ‘ik heb een vriend!”. En ik denk spontaan ook aan Jezus…

Van sommige beroepen zegt men: het is een roeping! Vaak zijn het beroepen waar met mensen gewerkt wordt: in de zorgverlening, de verpleging, het onderwijs, de verkondiging van het Evangelie… Waarom zegt men dat ? Omdat het beroepen zijn die veel van iemand vragen, méér dan vakkennis alleen, méér dan de voorgeschreven werkuren… Ze vragen dat je met hart en ziel werkt, met toewijding, omdat de mens voor je centraal staat. “Voor wie ben jij er”, is het thema van roepingenzondag 2021…

‘Roeping’ veronderstelt een stem die je aanspreekt, die je bij je kraag pakt, je ergens raakt in je diepste binnenste. Een stem  die iets van je diepste verlangens doet meetrillen en die zegt: ”Ik heb je nodig! Wil je Mij helpen om een liefdevolle wereld te scheppen? Anders blijft het een verloren stem, een stem die roept in de woestijn”…

Op deze roepingenzondag zegt Jezus: “ Mijn schapen luisteren naar mijn stem. Ik ken ze en ze volgen mij. Ik geef  ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven.” Het is de stem van Jezus, de goede Herder. Hij kent ons , zoals God ons kent. Hij houdt van ons. Hij wil tijd met ons doorbrengen. Hij begrijpt en aanvaardt ons. Wij zijn oneindig kostbaar in zijn ogen. Zo roept Jezus ons, net als eens zijn eerste leerlingen, om een levend teken te zijn van zijn  goedheid in de wereld rondom ons. En daarvoor hoef je  je geen ‘schaap’ te voelen!...

Zijn wij goede herders? Zijn wij een goede vader of moeder voor onze kinderen? Zijn wij goede partners van elkaar? Beleven wij ons beroep als een roeping: als leerkracht, als dokter, als verpleegster… ?, wat veel meer is dan veel geld verdienen en zo vlug mogelijk onze schaapjes op het droge hebben. Misschien kunnen wij ons spiegelen aan Jozef de timmerman. Paus Franciscus roept op 8 september 2020 een Sint-Jozefjaar uit, dat nog loopt tot 8 september 2021. In moeilijke, soms onbegrijpelijke omstandigheden is Jozef een herder van het gezin in Nazareth. Hij werkt in alle omstandigheden mee aan de droom van God met zijn geliefden Maria en Jezus. Een droom van een wereld van liefde en vrede!...

Priester Marcel De Meyer