De E. Zusters der Heilige Engelen
Een leven van dienstbaarheid
In mei 1893 sterft plots één van de meiden van de school en een andere zegt haar dienst op. Directeur E.H. Amaat Joos gaat aankloppen bij E.H. De Brabander, de vroegere directeur van de normaalschool en toenmalig directeur van de Zusters van de Heilige Engelen in Lokeren. Deze kloostergemeenschap was in 1880 opgericht in het 'Saint-Josephgesticht' Ankerstraat in Sint-Niklaas onder impuls van E.H. De Brabander, 'dat veel van zijn vroegere bloei verloren had... Om het weder op te beuren dacht de nieuwe bestuurder de hulp nodig te hebben van enige religieuzen... Vruchteloos zocht hij om Zusters van andere Congregaties te verkrijgen... Dientengevolge werd besloten een nieuwe Orde te stichten, postulanten te aanvaarden, van dewelken men zou verzoeken een waar godvruchtig leven, een plooizaam karakter en een vrome gezondheid; en alles verder over te laten aan de zegeningen van den Heer en aan de bescherming van de H. Jozef...'
Waartoe werden deze devote, dociele en pieus-salubere meisjes geroepen?
'Deze Congregatie is ingesteld om hare leden tot de volmaaktheid te brengen, terwijl zij de nederige helpsters beogen te zijn van den Priester. Zichzelven heiligen en den priesterlijken stand tot steun dienen, ziedaar het doel der Congregatie! Den Priester steunen op stoffelijke wijze in de Bisschoppelijke Colleges met aldaar ene voorbeeldige huishouding te scheppen, waardoor die gestichten meer en meer zouden bloeien tot groter vreugd en roem der Katholieke Kerk.' De bedoeling was en is: 'Jezus te dienen en te loven en de mensen behulpzaam te wezen; Jezus in zijn Priester, Jezus in de leerlingen, Jezus in de zieken helpen. Vandaar dat de stichter hun de naam 'Engelen' toebedacht: de dienstvaardigen, de helpsters, de troosteressen. Naast hun religieus leven stonden zij dus in voor onderhoud, keuken en ziekenzorg.'
De bisschop spoorde E.H. De Brabander aan de regel voor zijn congregatie uit te werken. Hij werd goedgekeurd door bisschop Stillemans op 18 augustus 1893.
Op de eerste bladzijde van de regel wordt het bijzonder doel van de Zusters Heilige Engelen geformuleerd. Dit ligt aan de basis voor hun inzet in colleges en onderwijsinrichtingen.
"Het bijzonder doel is van de priesters bij te staan in een onderwijsgesticht van 't bisdom, met op eene bijzondere wijze te zorgen voor de leerlingen in hunne lichamelijke noodwendigheden; met te zorgen voor het goed bereiden der spjzen, voor de zindelijkheid der plaatsen, voor den onderhoud van 't lijnwaad en andere dingen van dien aard."
In 1893 werden er 2 zusters naar Sint-Niklaas gestuurd. Hun aanwezigheid moet tot ieders voldoening geweest zijn, want in oktober van hetzelfde jaar kwamen er nog 8 zusters bij. Met 141 binnenleerlingen en 20 buitenleerlingen zal dit zeker geen overbodige luxe gewees zijn.
1893 De tien zusters in de Normaalschool
Het was daar het een en ander. Zuster Laurentia die er 55 jaar verbleef, zag het in 1958 nog voor haar ogen. Het was daar alles behalve proper. Er was nauwelijks personeel. Twee knechten en twee meiden voor de hele school. Tot voor 1893 deden de normalisten zelf handwerk. Ze veegden de slaapzalen en de klaslokalen. 
1930: de zusters in de Normaalschool:
Eerste rij: 1 Z. Renilde, 2 Z. Leontine, 3 E.H. directeur Alfons Raman, 4 Z. Julie, 5 Z. Laurentia 6 Z. Germaine
Tweede rij: 7 Z. Flavie, 8 Z. Regine, 9 Z. Eulalie, 10 Z. Constante, 11 Z. Adelaide, 12 Z. Pia
Derde rij: 13 Z. Julitta, 14 Z. Valerie, 15 Z. Kostka
Moeder Zuster Leontine (2) was de overste van 1924 tot 1930.
De komst van de zusters bracht heel wat verandering: ze maakten de bedden van de leerlingen op, de was, die vroeger door de zusters van het Spinhuis werd gedaan, werd nu in eigen huis gedaan, enz. In 1897 kregen de zusters een eigen refter zodat ze niet meer in de keuken moesten eten, in 1899 een eigen kapel en in 1908 een slaapzaal zodat ze niet meer (zoals de leerlingen) onder het dak moesten slapen. In 1912 waren er al 17 zusters.
De zusters en helpsters ten tijde van E.H. directeur Richard Weemaes.
Hun dagen waren goed gevuld. Ze stonden om 5 uur op voor het morgengebed en tussen hun, in stilte en gebed uit te voeren werkzaamheden voor de leerlingen en 'd'Heren' (de priesters) in, volgden nog medidatie, paternoster, mis en aanbidding. 's Middags en 's avonds hadden ze nog een uurtje recreatie waarin ze handwerk deden. Om 21 uur avondgebed en bedtijd.
De jubilerende zusters in 1944 voor de bunker: 50 jaar op de normaalschool
1980: Alle zusters op het honderjarig bestaan van de Congregatie van de Heilige Engelen. (Zuster Eduarda is nr. 1.)
In de paasvakantie van 1990 is hier een einde aan gekomen. De laatste drie zusters - moeder Theophila, zuster Eduarda en zuster Leonarda, allen meer dan 77 jaar - verlieten wegens gezondheidsredenen de Kasteelstraat om te genieten van een welverdiende rust in hun Moederhuis in Lokeren. Zuster Eduarda was de langst op school verblijvende persoon geweest uit de geschiedenis van de Bisschoppelijke Normaalschool: 57 jaar!
Wie ooit school gelopen heeft in een bisschoppelijk instituut, heeft ongetwijfeld, direct of indirect, kennisgemaakt met 'de zusters'.
De laatste drie...
1 Zuster Leonarda, 2 Zuster Eduarda, 3 Zuster Theophila. Op de achtergrond (4) E.H. Paul Bockstaele.
Zuster (moeder) Theophila
Zuster Theophila
Geboren te Kaprijke op 18 januari 1913
Kwam in 1967 naar de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas (toen waren er 6 zusters). Ervoor was ze werkzaam in 't Groot-Seminarie in Gent, 't College in Eeklo en in 't Bisschoppelijk Kasteel te Belsele.
Ze overleed in 1992.
Zuster Leonarda
Zuster Leonarda
Geboren te Overboelare op 31 maart 1913
Ingetreden op 6 april 1937
Kwam op 1 augustus 1973 naar de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas.
Ervoor werkte ze 29 jaar in La Louvière in een bijhuis van de Congregatie en van 1967 tot 1973 in Sint-Lievens te Gent.
Ze overleed in 1992.
Zuster Eduarda
Zuster Eduarda
Geboren te Lokeren op 7 augustus 1912
Ingetreden op 8 september 1931
Kwam in augustus 1933 naar de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas
Vierde op 12 september 1981 haar 50 jaar kloosterleven en op 8 oktober 1983 werd ze gevierd voor haar vijftig jaar verblijf en trouwe dienst in de Normaalschool.
Overleden in 2003.
Zuster Eduarda met links Sabine De Wilde en rechts Annie De Kerf
Dirk De Waele, studiemeester-opvoeder en secretaris-archivaris van de Bisschoppelijke Normaalschool maakte de verhuis naar het Moederhuis in Lokeren mee en getuigt...
Paasvakantie 1990: De zusters vertrekken naar het Moederhuis.
Het was heel spijtig dat ze vertrokken maar het kon niet anders meer. Hun gezondheid liet het al lange tijd niet meer toe. Ik heb ook heel goede herinneringen aan deze verhuis. Ik heb hen helpen inpakken, kasten ontruimen (veel, veel lintjes, papiertjes, potjes, koordjes ... die allemaal nog van pas konden komen) want ze waren erg zuinig. Ze vertelden over hun leven, hun roeping met zijn mooie en ook moeilijke momenten en over hun tijd op de Normaalschool. Vooral zuster Eduarda, die op dat moment nog de gezondste was, was mijn compagnon bij de inpak en verhuis. Samen reden we talrijke keren met mijn Renault Expres (daar kon je veel in laden) naar het moederhuis in Lokeren. Ik leerde daar dan de andere zusters kennen en ben er regelmatig blijven komen tot na de dood van zuster Eduarda die als laatste is overleden in 2003.
Zuster Eduarda werd 'het klein twee'ken' genoemd omdat ze klein was maar voor twee telde! Zij was baas in de keuken en o wee als je probeerde nieuwe witte tassen te gebruiken want er waren nog genoeg oude, vergeelde met bloementjes. De nieuwe waren voor speciale gebeurtenissen of voor 'd'Heren'. Maar wij kwamen goed overeen. Als de afwas gedaan was en voor zij naar boven gingen naar hun 'Slot' dronken de zusters eerst koffie in hun eetkamer aan de keuken. Eén maal op de week was dit met gebak en als er een 'Heer' niet was komen opdagen werd ik uitgenodigd om samen met hen een tas koffie te komen drinken en het 'Herengebakje' te nuttigen. Ik vraag me nu af of de afwezige Heer 's avonds nooit op zoek geweest is in de ijskast naar zijn gemist gebakje? Toch nooit iets van gehoord en trouwens zuster Eduarda was de baas (in de keuken toch).
Zuster Leonarda heeft jaren in het bijhuis van La Louvière gewoond en is dan naar de Normaalschool gekomen. Ze was steeds druk in de weer met eten voor haar dieren op de boerderij. Ze sprak niet veel maar kon hartelijk lachen. Toen Luc De Rijck met zijn leerlingen een levensgroot beeld in papier maché had gemaakt van een man voorovergebogen met een schop in de hand, werd dit in de wintertuin geplaatst. Op een middag, enkele dagen later, had zuster Leonarda uit de verte de man zien staan en was ze naar de keuken gelopen. Ze kwam de wintertuin binnen op weg naar de man met een ... emmer. Toen ze zag dat het een beeld was schaterde ze het voluit uit.
Moeder Theophilla was de wijsheid en zachtheid zelve. Nooit een te hoog woord, steeds bemiddelen en zacht aanmanen. Zeer zorgzaam. Ik ben nog bij haar op bezoek geweest enkele dagen voor ze gestorven is. 'Ze ziet af maar klaagt nooit' zei zuster Eduarda die haar verzorgde. Toen ik met haar alleen was zei moeder Theophilla zacht: 'ik heb veel pijn maar ik draag mijn pijn op aan de Heer'.
April 1990: Dirk De Waele met de zusters Eduarda, Theophila en Leonarda in hun woonkamer
E.H. Eduard De Witte, schreef in IN-FRA, het schoolblad van de lagere school en de humaniora (jaargang 3, nummer 2, zomer 1990) het volgende artikel.
* Op 21 mei 1956, tweede pinksterdag, overleed op de normaalschool E.Z Regina, in het 55e jaar van haar kloosterleven en het 54e jaar van haar professie. Gedurende meer dan een halve eeuw heeft ze haar lichaamskrachten en geestelijke talenten in de dienst gesteld van de Bisschoppelijke Normaalschool: zij heeft de school zien groeien en in de verborgen eenvoud van haar kloosterleven haar steentje bijgedragen tot grotere bloei. Tot zelfs in haar maandenlange en smartvolle ziekte had ze slechts één bekommernis: het chrstelijk onderwijs en de christelijke onderwijzers.
Haar ziel ruste in Christus' vrede.
(Kasteelgalm juli 1956)
1946 Gouden kloosterjubileums
Op Beloken Pasen, 28 april 1946, was het feest op de Normalschool. Eerwaarde Moeder Leontine, E. Zuster Reinildis, E. Zuster Laurentia en E. Zuster Julie vierden de vijftigste verjaardag van hun religieuze professie.
De vier jubilarissen werden door de priester afgehaald en van de wintertuin processiegewijs naar de kapel geleid voor de plechtige H. Mis die door E.H. Weemaes, directeur van de Normaalschool, te 10 uur werd opgedragen. Meerdere zusters uit de verschillende colleges van ons bisdom en al degenen die ooit vroeger in de Normaalschool werkzaam waren geweest, alsook de familieleden van de jubilarissen, woonden de plechtigheid bij.
E.H. Daem, superior van het Klein Seminarie en biechtvader van de zusters, hield een gelegenheidssermoen.
Na de H. Mis werd door E.H. Pannier, algemeen bestuurder van de Zusters der H. Engelen te Lokeren, het ceremonieel van de kroning voltrokken.
Onder de zegen en met het gebed van de priester werd de vier jubilarissen het gouden kroontje opgezet, waarna het Te Deum werd gezongen.
Te 11.30 u had een receptie plaats in de versierde refter van de studenten, waarbij door de directeur van de Normaalschool, door de medezusters, door E.H. Pannier, algemeen bestuurder, en door het lerarenkorps de jubilarissen werden gehuldigd en gelukgewenst. Mooie geschenken werden de jubilerende zusters aangeboden.
Nadien had een feestmaal plaats. E.H. Kan. Vercruyssen, pastoor-deken van de stad, die er had aan gehouden deze feestviering op de normaalschool mee te maken, sprak een toast uit, waarin hij de congregatie van de E. Zusters der H. Engelen huldigde om het nederig maar verheven werk in dienst van priesters en studerende jeugd. E.H. Pannier, als Eerwaarde Vader van de Zustercongregatie, dankte het korps van de normaalschool om de viering en om de waardering van het werk der E. Zusters en drukte de wens uit te mogen rekenen op blijvende steun voor de bloei van de congregatie, die reeds tientallen jaren onschatbare diensten aan de Bisschoppelijke Onderwijsinrichtingen heeft bewezen.
(Bulletin, 1946 - 3e jaargang - nr 2)
Zestigjarige kloosterjubileums
1967 - Zuster Jolita
(Kasteelgalm 1967)
1968 - Zuster Landrada
(Kasteelgalm 1968)
1971 - Zuster Julita
Zuster Julita Mets werd geboren op 14 mei 1887 en bracht haar kinder- en jeugdjaren door aan de waterkant: Temse en Tielrode kende ze op haar duimpje want ze had een fel geheugen. Vroeg had ze haar vader en moeder verloren en ze bleef met verschillende broers en zusters alleen achter. Zij bleven samen en trokken hun plan, hoe moeilijk dat ook was. In 1907 trok ze naar het klooster van de Zusters van de Heilige Engelen te Lokeren. Vanaf 1910 verbleef ze onafgebroken in de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint-Niklaas. Meer dan 60 jaar heeft ze er leraars en studenten diensten bewezen. Zij was er graag en leefde alle dingen en gebeurtenissen van deze kleine wereld intens mee. Zij wilde er altijd blijven, ook al kon zij er op haar hoge ouderdom niet meer werken; zij kon er dan toch nog voor bidden, dacht zij, in haar levensopvatting en geloofshouding was dit van wezenlijk belang. Opvallend waren steeds, tot de laatste uren van haar leven zelfs, haar heldere geest en haar bijna onfeilbaar geheugen. Zij vertelde graag over het verleden, over alles wat ze in de school meegemaakt hadden gedurende de twee oorlogen, over de verbouwingswerken en veranderingen en vooral ook over de 'heren' die ze gekend en gediend had. Graag sprak ze ook met mensen en ze kon echt genieten van vriendschappelijk samenzijn waarbij de geneugten van spijs en drank werden aangesproken. Zij heeft veel schone dagen gekend, maar zij ontmoette ook mensen met zwakheden en fouten. Zij dramatiseerde echter nooit de dingen en gebeurtenissen; zij begreep veel en jammerde niet omdat de wereld niet steeds draaide zoals zij het gedacht en gewild had.
Rond 21 uur op de 16e van de maand augustus 1971 is Zuster Julita in de stille ziekenkamer van de kliniek Maria-Middelares gestorven.
1981 - Zuster Eduarda gevierd: 50 jaar kloosterleven
Zuster Eduarda is in het klooster binnengetreden op 8 september 1931. Dat is nu vijftig jaar, waarvan zij meer dan 48 jaar op onze Normaalschool verblijft en werkt.
Men zou voor minder jubileren, maar voor de meesten komt zo'n feest bij een afscheid of op rustgaan. Zusters gaan nu eenmaal niet gemakkelijk op rust. Zij blijven op post en aan het werk. Maar dat sluit geenszins een echt dankfeest uit.
Want dat is het eigenlijk toch geworden op die zaterdag 12 september 1981. Een groot dankfeest waarbij de hele schoolgemeenschap betrokken was.
Van Zuster Eduarda weet men altijd of het haar aanstaat of niet. Haar ogen en haar houding spreken boekdelen. Zij straalt uit wat innerlijk in haar leeft. En die dag kon men het geluk, de diepe vreugde en terecht ook een stukje fierheid van haar lachend gezicht lezen om de dankbaarheid en vooral om het meeleven van zovelen.
De zorg om het feest en de vele vragen "Wie zal daarvoor zorgen?" "Zal dat wel in orde zijn?" "Toch niets vergeten?" omtrent zovele dingen die eigenlijk tot haar eigen dagelijks domein - kapel, keuken, refter - behoren, vielen zo ineens van haar af toen op die mooie zonnige zaterdagmorgen de genodigden - haar familie, oud-directeurs en -leraars, oversten en medezusters van de Congregatie en zovele vertrouwde gezichten uit de school waren opgekomen voor de Plechtige Eucharistieviering in de kapel waar zij nu eens niet voor de versiering en de voorbereiding had moeten instaan.
Dat was voor haar het voornaamste: "een mooie mis". En dat werd het ook, dank zij de medewerking van collega's-priesters, het zingend lerarenkorps en de speelschaar, die zeer spontaan en ongedwongen ervoor zorgden dat het een echt feest van dankbaarheid is geworden.
En zo is ook verder de hele dag verlopen - receptie en tafeldienst - waar velen zijn bijgesprongen om deze 'dienstmaagd van de Heer' en de vele genodigden nu eens zelf te bedienen.
Zo'n feest doet de hele schoolgemeenschap echt deugd en kadert ook volledig in het opvoedingsproject dat wij onze leerlingen willen voorhouden. Het is inderdaad voor allen een diep moment geworden van intense dankbaarheid en waardering voor zovele dingen en gewoonten waaraan we soms zo gemakkelijk en achteloos voorbijzien.
De aanwezigheid van onze zusters op school is een vanzelfsprekendheid geworden, hoewel we duidelijk weten dat ook daaraan een einde kan komen, zoals trouwens aan elke menselijke vanzelfsprekendheid.
Alleen wanneer dankbaarheid om vanzelfsprekendheden in ons leven nog een plaats kan veroveren, zal de mens echt als genade ervaren wat zomaar in het gewone, dagelijkse leven over het hoofd wordt gezien.
Zuster Eduarda, in dankbaarheid bidden we de Heer dat Hij u nog vele gelukkige jaren mag schenken, waarin gij u vanuit uw roeping dienstbaar moogt weten voor anderen en uw zorgende liefde moogt inschakelen in het werk op onze school. Dat de blijde dankbaarheid van deze dag ook in ons mag groeien tot een bestendige waardering van het werk en de dienst van uw geliefde Congregatie die in deze septembermaand heeft gejubileerd om haar 100 jaren dienstbaarheid aan de onderwijsinstellingen van ons bisdom.
Met een hartelijk proficiat vanuit een dankbaar hart.
(E.H. Eduard De Witte, directeur, in 'Kasteelgalm', herfst 1981)
1933 - 1983: Zuster Eduarda 50 jaar in onze school
Binnen de mobiliteit van onze maatschappij verdient het wel een stukje aandacht, wanneer iemand 50 jaren lang eenzelfde werk op dezelfde plaats met eenzelfde enthousiasme blijft doen.
Twee jaar geleden werd zuster Eduarda gevierd voor haar 50-jarig kloosterjubileum; vandaag 8 oktober, vieren we haar voor de 50 jaren trouwe inzet, voor het nederige werk van dienst in de Bisschoppelijke Normaalschool.
Het is heel zeker een lange tijd, maar ook een tijd met veel wijzigingen en verschuivingen, zowel van mensen als van gewoonten.
Alleen onze oudst gediplomeerde onderwijzers en oud-leerlingen hebben haar niet gekend op school, maar een heel lange rij van studenten heeft ze hier zien voorbijgaan, vooral dan in de periode dat de zusters nog de volle verantwoordelijkheid droegen voor het onderhoud en de keuken van de school.
Deze kleine, maar vlugge zuster was overal aan en bij: ze stond in voor de kapel en de refter, voor het onderhoud van de kamers en de verzorging van de zieken. Ze kan meespreken over de crisisperiode van de jaren dertig, over de donkere oorlogsjaren, over het regime van uitsluitend internaat op school. Zij heeft steeds met belangstelling en waardering de uitbouw en de groei van de school meegeleefd, omvormingen en vernieuwingen zien gebeuren. Wie wil weten hoe het vroeger was in de Normaalschool, kan uiteindelijk altijd bij haar terecht.
En haar verknochtheid aan de school is er al die tijd niet op verminderd, hoewel ze nu begrijpelijkerwijze een deel van het werk van vroeger in andere handen heeft zien overgaan.
Haar waardering voor de priesters, die lange of korte tijd in de school verbleven, is echt en levendig, hoewel ze al die tijd toch meer dan 50 priester-leraars heeft zien komen en gaan. Van de meeste kan ze nog zeggen waar ze nu werken, en heel zeker kan ze vertellen hoe ze vroeger waren: "Het waren allemaal goeie, en een heel groot deel nog betere".
Wij zijn allemaal dankbaar voor de trouw van zuster Eduarda gedurende al die jaren, en we hopen dat ze nog een hele tijd, samen met haar medezusters het hart van de gastvrijheid in onze school helpt verder te kloppen, want dank zij haar aanwezigheid blijft onze school voor velen nog altijd een open huis.
Hartelijk proficiat en heel veel dank!
(Directeur E.H. Eduard De Witte in 'Kasteelgalm', herfst 1983)
In memoriam
Zuster Raineldis
Op 23 april 1947 overleed zuster Raineldis. Als 24-jarige novice kwam ze naar de Normaalschool in 1893. Vierenvijftig jaar heeft ze er doorgebracht, in het verborgen biddend en werkend voor de priesters en de studenten. Het gelukkigste voelde ze zich telkens wanneer onder de normalisten een priesterroeping mocht ontluiken. (op doodsprentje)
Zuster Regina
Op 21 mei 1956, tweede pinksterdag, overleed op de normaalschool E.Zuster Regina, in het 55e jaar van haar kloosterleven en het 54e jaar van haar professie. Gedurende meer dan een halve eeuw heeft ze haar lichaamskrachten en geestelijke talenten in de dienst gesteld van de Bisschoppelijke Normaalschool: zij heeft de school zien groeien en in de verborgen eenvoud van haar kloosterleven haar steentje bijgedragen tot grotere bloei. Tot zelfs in haar maandelange en smartvolle ziekte had ze slechts één bekommernis: het christelijk onderwijs en de christelijke onderwijzers.
Haar ziel ruste in Christus' vrede.
(Kasteelgalm 1956, nr. 2)
Zuster Laurentia
Juffrouw Marie-Filomena Van Driessche
Geboren te Sinaai op 15.04.1866 en overleden te Sint-Niklaas op 26.03.1961.
De kloosterfamilie van de zusters van de Heilige Engelen van de Bisschoppelijke Normaalschool verloor andermaal een medezuster, die trots haar hoge ouderdom van 94 jaar een geestelijke steun was voor de communauteit. Ingetreden bij de Zusters van de Heilige Engelen te Lokeren, op 14 augustus 1893, werd Zuster Laurentia er geprofest op 25 september 1895. Gedurende 70 jaar heeft deze zuster in dienstvaardige liefde in dienst gestaan van de normaalschool.
"Waar duizende jonge mensen de drempel van dit bisschoppelijk instituut betraden om het na enkele jaren te verlaten voor het volle mannenleven, bleef zij in de verborgenheid haar stille taak volbrengen in hun dienst, gedreven door het enig noodzakelijke nl. Gods liefde. Want leven was voor haar 'Christus' en sterven een gewin, zodat ze, vooral de laatste jaren van haar leven met Sint-Paulus kon zeggen: "Ik smacht ernaar, ontbonden te worden en met Christus te zijn." (doodsprentje)
Mochten de talloze oud-leerlingen voor wie Zuster Laurentia de meest eenvoudige en nederige taken heeft volbracht zonder enig aanspraak te maken op erkentelijkheid of dankbaarheid, de goede zuster bedenken met een vroom gebed, opdat de Heilige Engelen haar zouden geleiden voor Gods troon, waar ze voor haar rusteloos bestaan de eeuwige rust zal ontvangen.
(Kasteelgalm 1961, nr. 2)
Zuster Egidia
Juffrouw Maria Leontina Van Cleemput
Geboren te Sint-Gillis-Waas in 1907 en overleden te Sint-Niklaas in 1979.
De gedachtenis aan zuster Egida moge piëteitsvol in ons hart voortleven, als een blijvend getuigenis van geduldig lijden en van dankbaar aanvaarde hulp en genegenheid in de lange periode dat zij zich door de ziekte geslagen en totaal ontredderd voelde.
Sterk bleef ze vasthouden aan het leven en haar liefdevolle omgeving, maar evenzeer bleef ze rustig vertrouwen op haar genadige God, biddend tot Moeder Maria.
Zij was een van die eenvoudige zielen die toch Gods lievelingen zijn, omdat zij niemand lastig vallen en van verrukking kunnen bidden of als een kind gelukkig zijn.
Wij willen u danken, God, om de grote dingen die Gij in dit eenvoudig dienstvaardig bestaan hebt bewerkt, en waardoor het geworden is:
een leven van gebed en innige verbondenheid met U en van trouw aan het gegeven woord;
een leven van een totale gegevenheid in dienst van anderen;
een leven van geloof, hoop en liefde;
een leven van 'ja' zeggen aan de dood in volle en blije overgave.
(Uit het doodsprentje)