Bouwkamp 8 - 28 juli 1978 - Moggio Udinese 

Onder de enthousiaste leiding van E.H. Johan De Baere vertrokken dit jaar een 25-tal jongens en meisjes naar Moggio, Friuli, in Noord-Italië. Waarom Moggio?

In mei en september 1976 werd de streek van Friuli zwaar getroffen door een aardbeving. Er vielen honderden slachtoffers en duizenden mensen waren dakloos. Om deze mensen materiële en morele steun te bieden, trok men dit jaar voor de tweede keer naar Noord-Italië.

Op een bouwkamp helpen jonge mensen (jong van hart) de materiële en geestelijke nood te lenigen van echt hulpbehoevende mensen. Dit doen ze in groepsverband en vanuit een christelijk perspectief. U ziet dat in deze omschrijving een vijftal aspecten aan bod komen.

1 Er is werkelijk materiële nood.

Vier jaar na elkaar ging men tijdens de grote vakantie naar Tunesië. Daar bouwde men een dispensarium en enkele huisjes voor de armsten onder de armen.

Zoals hierboven vermeld werd Friuli in 1976 tot tweemaal toe getroffen door een zware aardbeving. Moggio is één van deze dorpen. Voor de tweede keer trok men er naar toe om de mensen te helpen bij de opbouw van hun dorp, van hun huis, ja zelfs van hun stalletje.

Dit jaar hielp men een twintigtal families. De mensen waar werd gewerkt waren vooraf opgezocht door de sociale assiste van het dorp, de zeer sympathieke en overal helpende Diana.

Het werk was zeer gevarieerd: van een waterleidingsgracht graven, zand in de bergdorpen dragen, puin opruimen, een ijzeren barak optrekken tot zolderingen herstellen.

2 Maar er is ook een geestelijke nood.

Als de mensen al hun bezittingen in enkele minuten door de natuurkrachten zien verloren gaan, dan is er veel meer dan alleen materiële nood. Je aanwezigheid, je belangloze inzet, je glimlach en je echt mens zijn is voor hen een riem onder het hart. Je kan ook op dit terrein bewust gaan werken. Dit jaar gingen de meisjes, na hun taak in de keuken op ziekenbezoek, op bezoek bij de meest verlatenen en meest vergetenen van de maatschappij. De meisjes trokken te voet de bergen in om de veraf wonende oudjes te bezoeken en te trachten hen op te monteren met een geschenkje, een bloemetje en vooral een troostende glimlach, een 'eens bij hen zijn' en eens met hen te praten. Bij dit werk kreeg men veel steun van Diana, de sociaal assitente en Gabriella, de verpleegster van het dorp.

3 De werken gebeuren in groepsverband.

In Italië was men genoodzaakt in kleine groepen te werken, dit in tegenstelling tot Tunesië, waar iedereen aan één project werkte. Tot trachtte men zoveel mogelijk groep te vormen en samen te zijn. De sfeer in de groep was werkelijk fantastisch, een sfeer van samenhorigheid en echte vriendschap die ook uitstraalt tot buiten de groep. De mensen van het dorp zagen steeds de groep samen op wandel, samen naar het werk vertrekken en ook samen een pintje drinken in een van de noodherbergen van het dorp. Ook daar kwam men in contact met de mensen van het dorp. Met het weinig Italiaans dat men kende trachtte men steeds vriendelijk te zijn tegen de mensen. Hierbij werd men sterk geholpen door de dagelijkse lesjes Italiaans van E.H. Flor Brondeel.

Een groep die zo samenwerkt is erg verrijkend voor iedere deelnemer. Je wordt er meer mens van, je leert jezelf beter kennen, je durft samenleven met anderen. Je leert men hen lief en leed delen.

4 Dit alles gebeurt vanuit een christelijk perspectief.

Wanneer men zich belangloos en zonder enig financieel voordeel, inzet om gedurende drie weken van de vakantie te gaan werken dan gebeurt dit vanuit een echt christelijke overtuiging. Hier beleef je de echte naastenliefde. Hier draag je de Blijde Boodschap van de Heer naar de zwaksten, de meest noodlijdenden. Eucharistievieringen en dagelijkse bezinningsmomenten deden iedereen nadenken over ons mens-zijn, de naastenliefde. Zo werkte men als broeders aan een betere wereld. 

Besluit

Op een bouwkamp gebeuren geen wereldschokkende gebeurtenissen of bouwt men geen miljardenprojecten. Maar men is er. En men werkt er met hart en ziel.

Hugo en Roland

(Kasteelgalm november1978)