Achiel De Vuyst: boezemvriend van Mamadou
36 jaar na de dood van Mamadou N'Diaye werd in februari 2021 een documentaire over deze genezer uit Roubaix uitgezonden op televisie (France 3 en RTBF 3).
De aanleiding daartoe is een glas-in-loodraam dat op een veiling werd aangeboden en aangekocht door het museum van Roubaix. Daar hangt het nu in 'La Piscine', een vleugel van het museum. Het glasraam trok de aandacht van een documentairemaker die in de televisie-uitzending het levensverhaal van Mamadou vertelt. Destijds liet juffrouw Germaine De Visscher uit Dentergem het glasraam maken uit dankbaarheid omdat ze door Mamadou na een paar behandelingen werd genezen. Ze schonk haar invalidenwagentje en het glasraam aan Mamadou. Het stond op de vensterbank in zijn behandelingskamer.
Aan de documentaire over deze genezer uit Senegal werkte oud-onderwijzer Achiel De Vuyst (O1959) intens mee. Achiel is immers 'de bron' want hij heeft alles over het leven en werk van Mamadou. Hij heeft alles goed bijgehouden van films en foto's. Mamadou was immers zijn boezemvriend. Hij maakte hiermee kennis in 1972 toen hij, ten einde raad, met zijn driejarige zoon Koen naar Roubaix trok. Al was de geboorte prima verlopen, Koen bleef een zorgenkind. Hij was een huilbaby en had last met zijn evenwicht. Dokters en kinderspecialisten werden geraadpleegd, maar telkens was te horen "Koen is gezond". Maar het stappen werd moeilijk. Ten einde raad zocht hij een oplossing in de alternatieve geneeskunde. Een dame, wiens dochtertje al geholpen werd door Mamadou, gaf hen de raad om Mamadou eens te bezoeken. Ze vertelde over de chiropractie.
Een eerste bezoek werd een ontgoocheling want Achiel had geen doorverwijzend attest van een dokter bij. Na het raadplegen van verschillende dokters, zonder succes, was uiteindelijk een dokter bereid een attest te schrijven. Zo lukte de eerste behandeling door Mamadou in november 1972. Hij stelde meteen de juiste diagnose: een probleem met één van de wervels. Die zorgde voor alle symptomen en verlammingsverschijnselen. Enkele behandelingen zorgden al voor resultaat. Om de veertien dagen keerden ze terug naar de Place Carnot in Roubaix.
De vele contacten wekten bij Achiel interesse op voor de persoon Mamadou en zijn werk. Er ontstond een vertrouwensband en ze werden boezemvrienden tot aan de dood van Mamadou in 1985. Toen de vrouw van Mamadou was overleden (3 mei 1972) werd Achiel zowat de rechterhand van Mamadou in zijn afspraken en zijn administratie. In die tijd trokken honderden mensen uit Vlaanderen naar Roubaix. Tientallen van hen uit de streek van Wetteren reden met Achiel mee wanneer hij in de praktijk ging helpen op woensdagnamiddag en op zaterdag.
Mamadou stelde al zijn boeken ter beschikking van Achiel. Al zijn vrije tijd besteedde Achiel aan de studie van de ruggewervels.
In 1979 schreef Achiel een biografisch boek over Mamadou dat ook vertaald werd in het Frans (Mon ami Mamadou). Hij beschrijft het hele leven van Mamadou die op twaalfjarige leeftijd zijn land Senegal verliet. Hij maakte zeereizen als onderhouder-hulpstuurman en eindigde als stuurman. Zijn laatste zeereis bracht hem naar Frankrijk, eerst in Lille, waar hij autowasser in een garage was. Ondertussen volgde hij bokstrainingen in Roubaix en ging er ook wonen. Hij leverde 275 bokskampen. In het boekje 'Mémoire de Boxe', bijgehouden door Alice, de echtgenote van Mamadou, staat de hele bokscarrière beschreven. In 1940 stichtte Mamadou de Boxing-club Colonial in Roubaix. Hij werd er bokstrainer. Na een kennismaking met dokter Pauchet, beenderchirurg en hoogleraar aan de universiteit van Amiens, en zijn boekje 'Anatomie en Poche', bestudeert Mamadou de wervelkolom. Gewapend met de kennis van Pauchet, zijn zelfstudie over de wervels en stagelessen, trekt Mamadou van de ene naar de andere patiënt. Maar hij werd een omstreden figuur. Hij was immers geen gediplomeerde dokter. Na één jaar praktijk was er al een eerste aanklacht van een dokter. Hij werd vrijgesproken. Maar hij werd nog verschillende malen voor het gerecht gebracht omdat hij zonder diploma zijn behandelingen uitvoerde. Zijn patiënten echter droegen hem op handen. Lees maar eens de vele getuigenissen die in het boek werden opgenomen.
Achiel schreef in 1980 nog een tweede boek 'Genezende Handen'. Hierin worden de technieken (chiropractie) van Mamadou, de processen, de getuigenissen en een greep uit meer dan honderdduizend bedankingsbrieven, voorzien van vele foto's, weergegeven.
Als slotwoord in zijn boek schrijft Achiel o.a.:
...
Dank zij het geval 'Koen' vonden we een nieuwe eerlijke en heerlijke zwarte vriend.
Wij traden binnen in zijn huis en in zijn hart als een vreemde.
Later traden we binnen als een vriend, een bewonderaar van zijn gave en zijn kunst en werden wij meteen een vurige fan.
De vele ontmoetingen met zijn patiënten en de langdurige gesprekken die Mamadou met ons voerde over de chiropractie openden onze ogen en onze geest over deze vrijwel ongekende vorm van geneeskunde.
...