Eric Altruye

In juni 1972 ben ik als onderwijzer afgestudeerd. Mijn titularis was de door mij enorm gewaardeerde E.H. Marc Meganck. Maar ook dhr.
August Van Acker en E.H. Georges Van Driessche, stonden bovenaan de lijst van docenten, evenals dhr. Leo De Meulenaer. Ik kon me tijdens het eerste opleidingsjaar (1ste pedagogische) moeilijk aanpassen aan de mentaliteit van de Normaalschool. Maar ik had er veel vrienden in mijn klas. Uiteraard toen allemaal jongens. Ook onder de internen: bvb. Albert (Berre) De Paepe, Jan Verstraeten, Willy Vergauwen en nog enkelen. Ik vond de opleiding redelijk zwaar, maar gedegen en goed onderbouwd. Gevolg daarvan is mijn huidige veelzijdige interesse voor alles en nog wat. Ik had destijds veel interesse voor techniek, motorfietsen, en dergelijke. Daarvan had het merendeel van mijn medestudenten nog nooit gehoord, denk ik. Mijn beste vriend was Antoine Beck. Die is op latere leeftijd in de opleiding gestapt, als voormalig fruitkweker. Hij zat naast me in de les en ik hielp hem zo goed mogelijk, met cursussen en zo, zodat hij toch slaagde en werd gediplomeerd. Ik heb van hem nooit meer iets vernomen. Dat gaat zo. Na mijn diplomering soliciteerde ik in zowat alle lagere scholen uit mijn omgeving. Tot ik een telefoontje kreeg van Willy Vergauwen. Ik kon starten in de Gemeentelijke Lagere Jongensschool te Kruibeke, in het derde leerjaar, ter vervanging van een zieke leerkracht. Na het eerste trimester werd ik daar ontslagen en moest ik 3 weken gaan stempelen. Met het schaamrood op de kaken begaf ik me elke dag naar het lokaal voor een stempeltje. Niks voor mij, hoor! Toch kon ik na de kerstvakantie weer in Kruibeke aan de slag. Er werd een BLO-klas opgericht en die was voor mij. Een goede leerschool! Ik heb er veel vrienden gemaakt.

Op 1 augustus 1973: het leger in. Naar de kazerne van Heverlee, 8 weken opleiding. M.A.N.chauffeur. Gratis rijbewijs CE erbij. Dan naar Altenrath, Duitsland. Dé leerschool bij uitstek voor jonge mannen. Soms 10 weken van huis. Ik had gelukkig een goede en trouwe vriendin. Zij is, na 50 jaar dit jaar (2024) nog altijd mijn vrouw! Na het leger vond ik niet direct een standplaats om les te geven. Mijn moeder was toen 45 jaar en was stervende aan borstkanker. Zij wilde dat wij maar gauw zouden trouwen. Maar jammer genoeg kon ze er zelf niet bij aanwezig zijn. Tja, wij trouwden en ik moést werk hebben. Op 1 september 1974 stond ik klaar om, via een vriend, te beginnen in een bedrijfje dat aanhangwagens bouwde. Ik ging dus lasser worden. Op 2 september werd ik gebeld door, weer, Willy Vergauwen, met het nieuws dat ik onmiddellijk kon beginnen in de Broederschool te Bazel, Broeders van de Christelijke Scholen (JB de la Salle). Ik kreeg een vierde leerjaar met 34 leerlingen! Geen probleem. Ik had tucht. En ik kende het vierde nog van mijn stage in de wijkschooloefenschool. Het vierde leerjaar bleef mijn klas. Tot ik later het vijfde leerjaar kreeg. De leerstof van het vijfde lag mij beter: als geschiedenis-aardrijkskunde-fysicaliefhebber zat ik goed. Ook een paar keer het zesde gedaan. Een uitdaging natuurlijk qua leerstof. Door problemen van persoonlijke aard, heb ik na 20 jaren deze onvergetelijke school verlaten. Ik mocht er 19 fantastische jaren doorbrengen, met de beste collega's die je zich kan voorstellen. Maar ja, het leven gaat door. In 1994 ben ik dan begonnen op het huidige SYNTRA te Sint-Niklaas. Les geven aan jongeren van 15 tot 18 jaar. Dat is andere koek dan aan jongetjes tot 12 jaar, hoor. Pubers, hé! Daar heb ik echt 20 jaar alles van mijn eigen persoonlijkheid gegeven. Die leerlingen waren niet gemotiveerd, maar alweer had ik ze onder controle. Met een strenge, doch rechtvaardige tucht, kreeg ik veel respect van die jongens én meisjes, want dat is daar gemengd natuurlijk. Het lukte mij omdat ik over van alles en nog wat kon meepraten met hen. Talloze leerkrachten haakten af na enkele weken. Wegens gebrek aan waardering en gewoon niet sterk genoeg voor de job. Heden ten dage zien we het ook hoe snel velen het opgeven. Vooral door moeilijke (meestal moslim-gezinde) leerlingen. Die aanvaarden geen gezag van vrouwelijke leerkrachten. Men durft het (nog) niet verkondigen in de media, maar ik spreek uit ervaring. Na 20 jaar avonturen met 'de jonkheid' van toen, ging ik op 61-jarige leeftijd met pensioen. Ik beleef dus nu al 12 jaar de gelukkigste tijd van mijn leven. Ik ben goed gezond en rijd nog altijd met de motorfiets! Daarbij veel wandelen en regelmatig met de vrienden die mij altijd bleven steunen, een stapje in de wereld zetten en tot rust komen in de plaatselijke bibliotheek.